Φαντάζομαι ότι όσο βαρετό είναι στην χώρα της φασολάδας να ακούει κάποιος τις συνωμοσιολογικές βλακείες διαφόρων ηλιθίων περί αεροψεκασμών και τοκογλύφων, άλλο τόσο βαρετό είναι για έναν Αμερικάνο να ακούει διάφορες βλακείες περί NRA και απαγόρευσης της οπλοκατοχής. Πάλι τα ίδια λοιπόν στην Αμερική, που ο ψυχοπαθάρας που είχε θέμα όχι μόνο με τη μάνα του (πολύ πρωτοτυπο αλήθεια για τρελό και καθόλου στερεότυπο κρίνοντας από τον ρόλο του Anthony Perkins ως Norman Bates στο Psycho) αλλά και με την ζωή του ολόκληρη, μπούκαρε σε ένα δημοτικό σχολείο και σκότωσε παιδάκια.
Στους "προοδευτικούς" υπερεγκέφαλους της απέναντι ακτής του Ατλαντικού, όπως αυτοί εκφράζονται συνήθως μέσα από το τίμιο και πάντα ευαίσθητο Δημοκρατικό Κόμμα, η αιτία του προβλήματος βρέθηκε γρήγορα. Η "προοδευτική" σκέψη, γνωστή για τη διάκριση μόλις δύο χρωμάτων, του άσπρου και του μαύρου, απεφάνθη αμέσως για τον υπαίτιο. Δεν φταίει που ο τρελός ήταν τρελός, φταίνε οι πολύ ελαστικοί νόμοι περί οπλοκατοχής και ο "κακός" NRA (National Rifle Association), δηλαδή ο σύνδεσμος οπλοκατόχων των ΗΠΑ. Νάτος λοιπόν ο ένοχος, πανηγύρισαν οι διάφοροι Γιωργάκηδες Παπανδρέου των ΗΠΑ (αυτός είναι στα καθ' ημάς η ανάλογη περίπτωση γιατί οι ακόμα πιο ακραίοι "προοδευτικοί" μαρξιστικού τύπου Τσίπρες, παρεπιδημούν μόνο σε υπανάπτυκτες μπανανίες όπως η Ελλάδα ή π.χ. η Βενεζουέλα και όχι σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες).
Ως γνωστόν, η οπλοκατοχή και οπλοφορία στις ΗΠΑ προστατεύονται από το αμερικανικό σύνταγμα και συγκεκριμένα από την δεύτερη τροποποίησή του (Second Amendement) σύμφωνα με την οποία: "Κάθε αμερικανός πολίτης έχει δικαίωμα να κατέχει και να φέρει όπλο" (the right of the people to keep and bear arms), με το "φέρει" να επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών, αντίθετα με το "κατέχει" που είναι πασιφανές. Ενώ λοιπόν είναι νόμιμο σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ ένας οπλοκάτοχος να μπορεί να οπλοφορεί φανερά μόνο στα πλαίσια δραστηριοποίησής του σε κάποια πολιτοφυλακή, σε μερικές πολιτείες η ερμηνεία είναι πιο ελαστική με αποτέλεσμα ο πολίτης να μπορεί να κυκλοφορεί φέροντας φανερά όπλο (Open Carry), αν και κάτι τέτοιο συνήθως συνοδεύεται από συστηματική παρενόχληση από την αστυνομία.
Υποστηρικτής της διατήρησης του Second Amendement και γενικότερα του δικαιώματος οπλοκατοχής και οπλοφορίας στην Αμερική είναι ο NRA, ο οποίος αριθμώντας εκατομμύρια μέλη, ασκεί συστηματικά πιέσεις σε πολιτικούς στην Washington αντιδρώντας σε οποιαδήποτε προσπάθεια απαγόρευσης της οπλοκατοχής. Βασικό επιχείρημα του NRA υπέρ της οπλοκατοχής, είναι ότι από τη στιγμή που ένα όπλο είναι βασικό εργαλείο δουλειάς για οποιονδήποτε κακοποιό, αυτός θα ψάξει και θα το βρεί προκειμένου να τελέσει παράνομες πράξεις, είτε επιτρέπεται η οπλοκατοχή είτε όχι. Αντίθετα, η απόκτηση όπλου για έναν νομοταγή πολίτη, δηλαδή του εργαλείου το οποίο θα του επιτρέψει να υπερασπιστεί την ζωή και την περιουσία του από τον κακοποιό, εξαρτάται από το υπάρχον νομικό πλαίσιο σχετικά με το δικαίωμα της οπλοκατοχής, από τη στιγμή που αυτός θέλει πάντα να βρίσκεται εντός των πλαισίων της νομιμότητας. Με άλλα λόγια, ο NRA υποστηρίζει το αυταπόδεικτο: Ότι ο μεν κακοποιός θα αποκτήσει όπλο προκειμένου να διαπράξει αδίκημα είτε υπάρχει ελεύθερη κυκλοφορία όπλων είτε όχι, ενώ ο νομοταγής πολίτης από τη στιγμή που είναι νομοταγής, θα αναγκαστεί να απωλέσει αυτό το δικαίωμα σε περίπτωση απαγόρευσης της οπλοκατοχής, καθιστώντας τον εαυτό του εύκολο θύμα στα χέρια οποιουδήποτε κακοποιού.
Παγκοσμίως, η νομοθεσία περί οπλοκατοχής είναι η πιο αλαλούμ νομοθεσία που υπάρχει και ως εκ τούτου διαφοροποιείται σημαντικά από χώρα σε χώρα. Η ελληνική νομοθεσία για παράδειγμα, με το νόμο 2168/93, εκτός από τα συνηθισμένα πυροβόλα όπλα, χαρακτηρίζει κατά λέξη ως όπλο "οτιδήποτε είναι πρόσφορο για άμυνα ή επίθεση", όπου με μια ελαστική ερμηνεία όπως μπορούμε να δούμε στο παρακάτω κείμενο, μπορεί να χαρακτηριστεί ως οπλοφόρος και κάποιος που έχει φάει σκορδαλιά (γιατί ζαλίζει τους άλλους), πετάει αμπούλες βρώμας, κουβαλάει καδρόνια μέσα στο αυτοκίνητο του ή κουβαλάει την ελληνική σημαία (γιατί το κοντάρι μπορεί να θεωρηθεί ρόπαλο). Διόλου τυχαίο ότι έχουν παρατηρηθεί αυστηρές προειδοποιήσεις από αστυνομικά όργανα σε οδηγούς με την απειλή σύλληψης για οπλοκατοχή, γιατί οι τελευταίοι είχαν το θράσος να έχουν στο αυτοκίνητό τους ευμεγέθεις φακούς (π.χ. μοντέλα της Maglite).
( http://www.elinyae.gr/el/lib_file_upload/a147_93.1132660937294.pdf ).
(προσοχή στο κείμενο στην αναφορά στο όπλο νουτσάκο, αγαπημένο και πολύ διαδεδομένο στους πολυάριθμους ninja που κατοικούν στην Ελλάδα). Η κατοχή όπλων λοιπόν στην Ελλάδα είναι γενικά παράνομη και επιτρέπεται μόνο κατόπιν αδείας από την οικεία αστυνομική αρχή του πολίτη. Εξαιρέσεις αποτελούν συγκεκριμένες κατηγορίες μαχαιριών (αλιείας, θήρας, κουζινομάχαιρα, χασαπομάχαιρα κλπ), αεροβόλα όπλα και... ψαροντούφεκα, τα οποία δεν απαιτούν άδεια.
Ειδικότερα για τα πυροβόλα όπλα όμως, στις περισσότερες χώρες που εφαρμόζουν (όπως και η Ελλάδα) αυστηρό έλεγχο στην οπλοκατοχή, χρησιμοποιούνται διάφορες κατηγορίες άδειας που μπορούν να εξασφαλίσουν οι πολίτες. Οι πλέον συνηθισμένες άδειες είναι η Κυνηγετική, η Σκοπευτική και η Προσωπικής Προστασίας. Δεδομένου ότι όλες οι χώρες επιτρέπουν το σπορ του κυνηγιού αλλά και διαθέτουν γεωργοκτηνοτροφικό πληθυσμό που χρειάζεται κάποιες φορές να αντιμετωπίσει άγρια ζώα, οι κυνηγετικές άδειες μπορούν να ληφθούν εύκολα. Αυτές αφορούν σχεδόν πάντα όπλα με συγκεκριμένο μήκος κάνης αλλά και ολικό μήκος (μακρύκανα δηλαδή προκειμένου να είναι αδύνατη η συγκαλυμμένη οπλοφορία με αυτά) τα οποία είναι και σχεδόν πάντα λειόκανα. Οι αθλητικές άδειες δίνονται σε αθλητές σκοποβολής που είναι μέλη αντίστοιχων συλλόγων κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και αφορούν τόσο ραβδωτά όσο και λειόκανα όπλα, ανάλογα με το σπορ στο οποίο επιδίδεται ο σκοπευτής. Τέλος, οι άδειες προσωπικής προστασίας δίνονται σπάνια και μόνο σε όσους μπορούν να αποδείξουν ότι κινδυνεύει η ζωή τους ενώ αφορούν πάντα ραβδωτά όπλα συγκαλυμμένης οπλοφορίας (πιστόλια, περίστροφα). Οι παραπάνω άδειες καθορίζουν όχι μόνο τα περί οπλοκατοχής, αλλά και τα περί οπλοφορίας. Έτσι, κάποιος με κυνηγετική άδεια μπορεί να κυκλοφορεί με την καραμπίνα ή το δίκανο μόνο κατά τη διάρκεια ή όταν πηγαίνει ή έρχεται από κυνήγι, κάποιος με σκοπευτική άδεια μπορεί να κυκλοφορεί με π.χ. το πιστόλι του, μόνο όταν πηγαίνει ή έρχεται στο σκοπευτήριο ενώ κάποιος με άδεια προσωπικής προστασίας βγάζει άδεια οπλοφορίας είτε στο όνομά του είτε στο όνομα ενός σωματοφύλακα, με την οποία επιτρέπεται να οπλοφορεί όλο το 24ωρο. Τώρα, το πώς τεκμηριώνεται σε περίπτωση αστυνομικού ελέγχου ότι κάποιος πηγαίνει πράγματι για κυνήγι ή στο σκοπευτήριο (άρα είναι σύννομος) και δεν κόβει βόλτες για άλλο σκοπό, αυτό μόνο ο νομοθέτης το γνωρίζει.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από όλα τα παραπάνω, είναι ότι μπορεί ο καθένας μας να κοιμηθεί ήσυχος πιστεύοντας πως το πολύ αυστηρό νομικό πλαίσιο εξασφαλίζει ότι δεν κυκλοφορούν πολλά "επικίνδυνα" όπλα που μπορούν να σκοτώσουν (προφανώς τα ραβδωτά γιατί οι άδειες τους δίνονται δύσκολα) αλλά μόνο τα λιγότερο "επικίνδυνα" όπλα όπως τα κυνηγετικά (τα λειόκανα δηλαδή, των οποίων οι άδειες δίνονται με συνοπτικές διαδικασίες και πολύ εύκολα). Είναι όμως έτσι;
Η απάντηση είναι όχι. Γιατί όχι; Γιατί τα τελευταία 60 χρόνια, σε κάθε περιπολικό της αμερικανικής αστυνομίας υπάρχει κι ένα Remington 870 Police ή ένα Mossberg 590-A1. Λειόκανες δηλαδή επαναληπτικές καραμπίνες pump action (χράπα-χρούπα στα ελληνικά), οι οποίες βγαίνουν από τους αστυνομικούς όταν τα πράγματα δυσκολεύουν σε ένοπλες συμπλοκές, εκεί δηλαδή που τα ραβδωτά όπλα χειρός (πιστόλια ή περίστροφα) δεν επαρκούν. Γιατί κάθε ομάδα SWAT στην Αμερική, έχει κι ένα μέλος οπλισμένο με μια λειόκανη καραμπίνα. Γιατί το προτιμώμενο από τους αμερικανούς Οπλο Προστασίας Οικίας (Home Defense Weapon) είναι πολλές φορές ένα λειόκανο κι όχι ένα πιστόλι. Ο λόγος; Η ασύγκριτη ισχύ ανάσχεσης (stopping power), δηλαδή η ικανότητα τραυματισμού του αντιπάλου σε σημείο που να μην μπορεί να ανταποδώσει τα πυρά, που ένα τέτοιο όπλο προσφέρει όταν ρίχνει μονόβολα φυσίγγια. Για την ακρίβεια, ένα τέτοιο όπλο με μονόβολο φυσίγγι έχει αποδειχθεί ότι έχει μεγαλύτερη ανασχετική ισχύ ακόμα κι από ένα αυτόματο πολεμικό τυφέκιο (όπως η καραμπίνα M4 που ρίχνει στρατιωτικά πυρομαχικά 5,56χ45mm) σε απόσταση μέχρι τα 23 μέτρα!!!
http://www.shootingillustrated.com/index.php/15451/remington-870-shotgun-versus-m4-carbine/
Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που σε μια χώρα επιτρέπεται η οπλοκατοχή κυνηγετικών όπλων, στην ουσία επιτρέπεται η οπλοκατοχή άνευ όρων. Κι ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή δεν μπορούν να απαγορευτούν τα κυνηγετικά όπλα, η Αμερική έχει το πιο έντιμο καθεστώς οπλοκατοχής στον κόσμο, επιτρέποντας την κατοχή της πλειοψηφίας των πυροβόλων όπλων στους πολίτες της.
Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, σε πολλές χώρες δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ των όπλων που μπορεί να αποκτήσει ένας πολίτης. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, ένας Σουηδός μπορεί να διατηρεί στο σπίτι του αυτόματο πολεμικό τυφέκιο με πυρομαχικά. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, το ίδιο συμβαίνει και στο Ισραήλ. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, το ίδιο συμβαίνει και στην Ελβετία, όπου το ποσοστό οπλοκατοχής είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο ο Καναδάς έχει πολύ ελαστική νομοθεσία, στην Τσεχία επιτρέπεται όχι μόνο η οπλοκατοχή αλλά και η συκαλυμμένη οπλοφορία από τους πολίτες κλπ.
Και το ακόμα πιο περίεργο; Όλες οι παραπάνω χώρες, εκτός από το ότι είναι από τις πλέον ανεπτυγμένες, έχουν και από τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας παγκοσμίως.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα τα παραπάνω, είναι ότι ο περιορισμός της οπλοκατοχής, ουδεμία σχέση έχει με τα ποσοστά εγκληματικότητας, αυτοκτονιών ή ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς ατόμων σε μια χώρα. Ο εγκληματίας θα βρεί όπλο στο παράνομο εμπόριο, ο αυτόχειρας θα βρει άλλο τρόπο να αυτοκτονήσει, ενώ ο τρελός θα βρει άλλο τρόπο να πραγματοποιήσει το τρελό του σχέδιο. Αντίθετα, η εύκολη απόκτηση όπλου από ένα νομοταγή πολίτη, εγγυάται μια επί πλέον γραμμή άμυνας για την κοινωνία, σε περίπτωση που ένας τέτοιος πολίτης θα βρεθεί ενώπιον κακοποιού ή τρελού τη στιγμή που θα προσπαθεί να βλάψει συμπολίτες του, πράγμα που έχει συμβεί πολλάκις στην Αμερική όταν οπλοφορούντες πολίτες απέτρεψαν ληστείες.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, υπάρχουν έρευνες όπως αυτή του Lott, που δείχνουν ότι όχι μόνο όσο μεγαλύτερη είναι η οπλοκατοχή σε μια κοινωνία αλλά όταν επιπλέον επιτρέπεται και η συγκαλυμμένη οπλοφορία στους πολίτες, τόσο μικρότερη είναι η εγκληματικότητα. Πράγμα διόλου παράλογο, αν σκεφτεί κανείς πως ένας ληστής τράπεζας, θα σκεφτόταν πολύ περισσότερο να μπει σε μια τράπεζα με 50 πελάτες οι οποίοι είναι πιθανό να οπλοφορούν, παρά σε μια τράπεζα όπου οι 50 πελάτες είναι αδύνατο να οπλοφορούν.
http://en.wikipedia.org/wiki/More_Guns,_Less_Crime
Τα όπλα λοιπόν δεν σκοτώνουν από μόνα τους. Σκοτώνουν οι άνθρωποι που τα χειρίζονται. Ο περιορισμός της οπλοκατοχής, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει τον επόμενο τρελό που θα θελήσει να σκοτώσει. Όταν κάποιος είναι αποφασισμένος να σκοτώσει, θα το κάνει. Ο τρελός που σκότωσε τους μικρούς μαθητές, θα μπορούσε να το κάνει χρησιμοποιώντας ένα αυτοκίνητο για να πατήσει τα παιδάκια που θα έβγαιναν συγκεντρωμένα από το σχολείο, ή να μπει μέσα με ένα κουζινομάχαιρο και να κάνει ακριβώς τα ίδια. Θα μπορούσε ακόμα και να ανατινάξει ολόκληρο το σχολείο, όπως ο Μπρέϊβικ ανατίναξε στη Νορβηγία ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη κοινό λίπασμα που βρήκε νομιμότατα και πολύ εύκολα στο κανονικό εμπόριο.
Είναι παράλογο λοιπόν να ενοχοποιείται η ελαστικότητα των νόμων περί οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, όταν υπάρχουν χώρες με σχεδόν εξίσου ελαστική με τις ΗΠΑ πολιτική οπλοκατοχής, οι οποίες όμως παρουσιάζουν μηδαμινά ποσοστά εγκληματικότητας σε σχέση με τις ΗΠΑ (που παρεμπιπτόντως έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό εγκληματικότητας παγκοσμίως). Είναι εξίσου παράλογο με μια τόσο μεγάλη εγκληματικότητα, να θέλεις να αφοπλίσεις τους νομοταγείς πολίτες καθιστώντας τους εύκολα θύματα κακοποιών ή τρελών. Τα όπλα που χρησιμοποίησε ο τρελός ήταν τα εργαλεία της τρέλας του και όχι η αιτία της. Αν δεν χρησιμοποιούσε αυτά τα εργαλεία, θα χρησιμοποιούσε άλλα. Αν πρέπει να αναζητηθούν αιτίες για το συμβάν, αυτές θα πρέπει να είναι αλλού και όχι στο νομικό καθεστώς που διέπει την οπλοκατοχή.
Επειδή λοιπόν κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο ατυχές περιστατικό, βρίσκουν ευκαιρία διάφοροι εμμονικοί "προοδευτικοί" να ζητήσουν την απαγόρευση της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, παραμένει ακόμα και σήμερα επίκαιρος ο εμβληματικός λόγος (απάντηση στον "προοδευτικό" Al Gore), του μακαρίτη πλέον πρώην προέδρου του NRA Charlton Heston.
"Αν είναι να πάρετε τα όπλα μου, αυτό θα γίνει μόνο from my cold, dead hands".
( http://www.elinyae.gr/el/lib_file_upload/a147_93.1132660937294.pdf ).
(προσοχή στο κείμενο στην αναφορά στο όπλο νουτσάκο, αγαπημένο και πολύ διαδεδομένο στους πολυάριθμους ninja που κατοικούν στην Ελλάδα). Η κατοχή όπλων λοιπόν στην Ελλάδα είναι γενικά παράνομη και επιτρέπεται μόνο κατόπιν αδείας από την οικεία αστυνομική αρχή του πολίτη. Εξαιρέσεις αποτελούν συγκεκριμένες κατηγορίες μαχαιριών (αλιείας, θήρας, κουζινομάχαιρα, χασαπομάχαιρα κλπ), αεροβόλα όπλα και... ψαροντούφεκα, τα οποία δεν απαιτούν άδεια.
Ειδικότερα για τα πυροβόλα όπλα όμως, στις περισσότερες χώρες που εφαρμόζουν (όπως και η Ελλάδα) αυστηρό έλεγχο στην οπλοκατοχή, χρησιμοποιούνται διάφορες κατηγορίες άδειας που μπορούν να εξασφαλίσουν οι πολίτες. Οι πλέον συνηθισμένες άδειες είναι η Κυνηγετική, η Σκοπευτική και η Προσωπικής Προστασίας. Δεδομένου ότι όλες οι χώρες επιτρέπουν το σπορ του κυνηγιού αλλά και διαθέτουν γεωργοκτηνοτροφικό πληθυσμό που χρειάζεται κάποιες φορές να αντιμετωπίσει άγρια ζώα, οι κυνηγετικές άδειες μπορούν να ληφθούν εύκολα. Αυτές αφορούν σχεδόν πάντα όπλα με συγκεκριμένο μήκος κάνης αλλά και ολικό μήκος (μακρύκανα δηλαδή προκειμένου να είναι αδύνατη η συγκαλυμμένη οπλοφορία με αυτά) τα οποία είναι και σχεδόν πάντα λειόκανα. Οι αθλητικές άδειες δίνονται σε αθλητές σκοποβολής που είναι μέλη αντίστοιχων συλλόγων κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και αφορούν τόσο ραβδωτά όσο και λειόκανα όπλα, ανάλογα με το σπορ στο οποίο επιδίδεται ο σκοπευτής. Τέλος, οι άδειες προσωπικής προστασίας δίνονται σπάνια και μόνο σε όσους μπορούν να αποδείξουν ότι κινδυνεύει η ζωή τους ενώ αφορούν πάντα ραβδωτά όπλα συγκαλυμμένης οπλοφορίας (πιστόλια, περίστροφα). Οι παραπάνω άδειες καθορίζουν όχι μόνο τα περί οπλοκατοχής, αλλά και τα περί οπλοφορίας. Έτσι, κάποιος με κυνηγετική άδεια μπορεί να κυκλοφορεί με την καραμπίνα ή το δίκανο μόνο κατά τη διάρκεια ή όταν πηγαίνει ή έρχεται από κυνήγι, κάποιος με σκοπευτική άδεια μπορεί να κυκλοφορεί με π.χ. το πιστόλι του, μόνο όταν πηγαίνει ή έρχεται στο σκοπευτήριο ενώ κάποιος με άδεια προσωπικής προστασίας βγάζει άδεια οπλοφορίας είτε στο όνομά του είτε στο όνομα ενός σωματοφύλακα, με την οποία επιτρέπεται να οπλοφορεί όλο το 24ωρο. Τώρα, το πώς τεκμηριώνεται σε περίπτωση αστυνομικού ελέγχου ότι κάποιος πηγαίνει πράγματι για κυνήγι ή στο σκοπευτήριο (άρα είναι σύννομος) και δεν κόβει βόλτες για άλλο σκοπό, αυτό μόνο ο νομοθέτης το γνωρίζει.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από όλα τα παραπάνω, είναι ότι μπορεί ο καθένας μας να κοιμηθεί ήσυχος πιστεύοντας πως το πολύ αυστηρό νομικό πλαίσιο εξασφαλίζει ότι δεν κυκλοφορούν πολλά "επικίνδυνα" όπλα που μπορούν να σκοτώσουν (προφανώς τα ραβδωτά γιατί οι άδειες τους δίνονται δύσκολα) αλλά μόνο τα λιγότερο "επικίνδυνα" όπλα όπως τα κυνηγετικά (τα λειόκανα δηλαδή, των οποίων οι άδειες δίνονται με συνοπτικές διαδικασίες και πολύ εύκολα). Είναι όμως έτσι;
Η απάντηση είναι όχι. Γιατί όχι; Γιατί τα τελευταία 60 χρόνια, σε κάθε περιπολικό της αμερικανικής αστυνομίας υπάρχει κι ένα Remington 870 Police ή ένα Mossberg 590-A1. Λειόκανες δηλαδή επαναληπτικές καραμπίνες pump action (χράπα-χρούπα στα ελληνικά), οι οποίες βγαίνουν από τους αστυνομικούς όταν τα πράγματα δυσκολεύουν σε ένοπλες συμπλοκές, εκεί δηλαδή που τα ραβδωτά όπλα χειρός (πιστόλια ή περίστροφα) δεν επαρκούν. Γιατί κάθε ομάδα SWAT στην Αμερική, έχει κι ένα μέλος οπλισμένο με μια λειόκανη καραμπίνα. Γιατί το προτιμώμενο από τους αμερικανούς Οπλο Προστασίας Οικίας (Home Defense Weapon) είναι πολλές φορές ένα λειόκανο κι όχι ένα πιστόλι. Ο λόγος; Η ασύγκριτη ισχύ ανάσχεσης (stopping power), δηλαδή η ικανότητα τραυματισμού του αντιπάλου σε σημείο που να μην μπορεί να ανταποδώσει τα πυρά, που ένα τέτοιο όπλο προσφέρει όταν ρίχνει μονόβολα φυσίγγια. Για την ακρίβεια, ένα τέτοιο όπλο με μονόβολο φυσίγγι έχει αποδειχθεί ότι έχει μεγαλύτερη ανασχετική ισχύ ακόμα κι από ένα αυτόματο πολεμικό τυφέκιο (όπως η καραμπίνα M4 που ρίχνει στρατιωτικά πυρομαχικά 5,56χ45mm) σε απόσταση μέχρι τα 23 μέτρα!!!
http://www.shootingillustrated.com/index.php/15451/remington-870-shotgun-versus-m4-carbine/
Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που σε μια χώρα επιτρέπεται η οπλοκατοχή κυνηγετικών όπλων, στην ουσία επιτρέπεται η οπλοκατοχή άνευ όρων. Κι ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή δεν μπορούν να απαγορευτούν τα κυνηγετικά όπλα, η Αμερική έχει το πιο έντιμο καθεστώς οπλοκατοχής στον κόσμο, επιτρέποντας την κατοχή της πλειοψηφίας των πυροβόλων όπλων στους πολίτες της.
Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, σε πολλές χώρες δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ των όπλων που μπορεί να αποκτήσει ένας πολίτης. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, ένας Σουηδός μπορεί να διατηρεί στο σπίτι του αυτόματο πολεμικό τυφέκιο με πυρομαχικά. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, το ίδιο συμβαίνει και στο Ισραήλ. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, το ίδιο συμβαίνει και στην Ελβετία, όπου το ποσοστό οπλοκατοχής είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο ο Καναδάς έχει πολύ ελαστική νομοθεσία, στην Τσεχία επιτρέπεται όχι μόνο η οπλοκατοχή αλλά και η συκαλυμμένη οπλοφορία από τους πολίτες κλπ.
Και το ακόμα πιο περίεργο; Όλες οι παραπάνω χώρες, εκτός από το ότι είναι από τις πλέον ανεπτυγμένες, έχουν και από τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας παγκοσμίως.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα τα παραπάνω, είναι ότι ο περιορισμός της οπλοκατοχής, ουδεμία σχέση έχει με τα ποσοστά εγκληματικότητας, αυτοκτονιών ή ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς ατόμων σε μια χώρα. Ο εγκληματίας θα βρεί όπλο στο παράνομο εμπόριο, ο αυτόχειρας θα βρει άλλο τρόπο να αυτοκτονήσει, ενώ ο τρελός θα βρει άλλο τρόπο να πραγματοποιήσει το τρελό του σχέδιο. Αντίθετα, η εύκολη απόκτηση όπλου από ένα νομοταγή πολίτη, εγγυάται μια επί πλέον γραμμή άμυνας για την κοινωνία, σε περίπτωση που ένας τέτοιος πολίτης θα βρεθεί ενώπιον κακοποιού ή τρελού τη στιγμή που θα προσπαθεί να βλάψει συμπολίτες του, πράγμα που έχει συμβεί πολλάκις στην Αμερική όταν οπλοφορούντες πολίτες απέτρεψαν ληστείες.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, υπάρχουν έρευνες όπως αυτή του Lott, που δείχνουν ότι όχι μόνο όσο μεγαλύτερη είναι η οπλοκατοχή σε μια κοινωνία αλλά όταν επιπλέον επιτρέπεται και η συγκαλυμμένη οπλοφορία στους πολίτες, τόσο μικρότερη είναι η εγκληματικότητα. Πράγμα διόλου παράλογο, αν σκεφτεί κανείς πως ένας ληστής τράπεζας, θα σκεφτόταν πολύ περισσότερο να μπει σε μια τράπεζα με 50 πελάτες οι οποίοι είναι πιθανό να οπλοφορούν, παρά σε μια τράπεζα όπου οι 50 πελάτες είναι αδύνατο να οπλοφορούν.
http://en.wikipedia.org/wiki/More_Guns,_Less_Crime
Τα όπλα λοιπόν δεν σκοτώνουν από μόνα τους. Σκοτώνουν οι άνθρωποι που τα χειρίζονται. Ο περιορισμός της οπλοκατοχής, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει τον επόμενο τρελό που θα θελήσει να σκοτώσει. Όταν κάποιος είναι αποφασισμένος να σκοτώσει, θα το κάνει. Ο τρελός που σκότωσε τους μικρούς μαθητές, θα μπορούσε να το κάνει χρησιμοποιώντας ένα αυτοκίνητο για να πατήσει τα παιδάκια που θα έβγαιναν συγκεντρωμένα από το σχολείο, ή να μπει μέσα με ένα κουζινομάχαιρο και να κάνει ακριβώς τα ίδια. Θα μπορούσε ακόμα και να ανατινάξει ολόκληρο το σχολείο, όπως ο Μπρέϊβικ ανατίναξε στη Νορβηγία ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη κοινό λίπασμα που βρήκε νομιμότατα και πολύ εύκολα στο κανονικό εμπόριο.
Είναι παράλογο λοιπόν να ενοχοποιείται η ελαστικότητα των νόμων περί οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, όταν υπάρχουν χώρες με σχεδόν εξίσου ελαστική με τις ΗΠΑ πολιτική οπλοκατοχής, οι οποίες όμως παρουσιάζουν μηδαμινά ποσοστά εγκληματικότητας σε σχέση με τις ΗΠΑ (που παρεμπιπτόντως έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό εγκληματικότητας παγκοσμίως). Είναι εξίσου παράλογο με μια τόσο μεγάλη εγκληματικότητα, να θέλεις να αφοπλίσεις τους νομοταγείς πολίτες καθιστώντας τους εύκολα θύματα κακοποιών ή τρελών. Τα όπλα που χρησιμοποίησε ο τρελός ήταν τα εργαλεία της τρέλας του και όχι η αιτία της. Αν δεν χρησιμοποιούσε αυτά τα εργαλεία, θα χρησιμοποιούσε άλλα. Αν πρέπει να αναζητηθούν αιτίες για το συμβάν, αυτές θα πρέπει να είναι αλλού και όχι στο νομικό καθεστώς που διέπει την οπλοκατοχή.
Επειδή λοιπόν κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο ατυχές περιστατικό, βρίσκουν ευκαιρία διάφοροι εμμονικοί "προοδευτικοί" να ζητήσουν την απαγόρευση της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, παραμένει ακόμα και σήμερα επίκαιρος ο εμβληματικός λόγος (απάντηση στον "προοδευτικό" Al Gore), του μακαρίτη πλέον πρώην προέδρου του NRA Charlton Heston.
"Αν είναι να πάρετε τα όπλα μου, αυτό θα γίνει μόνο from my cold, dead hands".
Αναρτήσεις
.png){kind=small}