The Great Global Warming Swindle

Έβλεπα πρόσφατα στο You Tube το ντοκυμαντέρ The great global warming swindle το οποίο μου έκανε εξαιρετική εντύπωση. Ήθελα εδώ και μέρες να κάνω μια ανάρτηση με το παραπάνω Link και συμπτωματικά είδα και ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με τη σύνοδο της Κοπεγχάγης.

Ψάχνοντάς το λίγο το θέμα, είδα ότι το ντοκυμαντέρ (πρωτο)προβλήθηκε στο αγγλικό Channel 4 το 2007 και δέχτηκε άμεσα δριμεία κριτική, γιατί παρέθετε στοιχεία τα οποία είναι είτε εσφαλμένα είτε ξεπερασμένα από νέες παρατηρήσεις.

Ψάχνοντάς το λίγο, συνειδητοποίησα ότι την ευθύνη φέρει ξεκάθαρα ο δημιουργός του ντοκυμαντέρ Martin Durkin, όπου όπως συμβαίνει πάντα σε μια αντιπαράθεση αναμέτρησης διαφόρων "εγώ", φαίνεται να χαλκίδευσε στοιχεία προκειμένου να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Παρόλα αυτά, αυτό μάλλον ήταν και το μεγαλύτερο λάθος του, γιατί κατάφερε να αποδυναμώσει τις θέσεις του ενώ κάποια στοιχεία τα οποία καταθέτει μέσω συνεντεύξεων είναι εκπληκτικά. Δεδομένου ότι η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, αυτό που αμφισβητείται είναι η αιτία της με την πλειοψηφία των επιστημόνων να υποστηρίζει ότι είναι ανθρωπογενής και μια μικρή μειοψηφία ότι δεν είναι. Στο επιστημονικό κομμάτι του θέματος, νομίζω ότι άποψη μπορεί να έχει μόνο ειδικός επιστήμονας, αν και το πρόσφατο σκάνδαλο με το hacking των e-mails βάζει και τον πλέον καλοπροαίρετο σε σκέψεις. Νομίζω ότι εξαιρετική σημασία έχει το πολιτικό συμπέρασμα του ντοκυμαντέρ όπως αυτό διατυπώνεται από τα όσα λέει ο χαρακτηρισμένος πλέον από τους ακτιβιστές της Greenpeace ως "Eco-Judas", Patrick Moore, πρώην πρόεδρος αλλά και συνιδρυτής της Greenpeace, που αφορούν την αριστεροποίηση της οργάνωσης.

Αν και το ντοκυμαντέρ λαϊκίζει επικίνδυνα, πράγμα που από μόνο του σε βάζει σε σκέψεις (μόνο και μόνο η σκηνή με την Αφρικάνα που ανάβει τη φωτιά μέσα στην καλύβα ή το αφρικανικό νοσοκομείο της πράσινης ανάπτυξης με τη λάμπα να δουλεύει εναλάξ με το ψυγείο τα λένε όλα), αξίζει παρόλα αυτά να το δει κανείς, γιατί με εξαίρεση έναν μόνο από τους επιστήμονες που συμμετείχαν στις συνεντευξεις (ο οποίος κατηγόρησε το σκηνοθέτη για παραποίηση των όσων είπε), οι υπόλοιποι εμμένουν στις απόψεις τους. Αξίζει ακόμα περισσότερο, γιατί η επιστήμη πρέπει να είναι ανοιχτή στις αντιπαραθέσεις και σε κάθε άποψη, όσο αιρετική κι αν είναι, πράγμα που αποδεικνύεται μετά το σκάνδαλο των e-mails ότι μπορεί και να μην ισχύει.

Το ντοκυμαντέρ έχει περαστεί σε συνέχειες στο You Tube (το link που έβαλα είναι το πρώτο μέρος-τις συνέχειες μπορεί να τις παρακολουθήσει κανείς από τα Related Videos). Επίσης, περισσότερα στοιχεία μπορεί να δει κανείς στη Wikipedia: The Great Global Warming Swindle , όπου μπορεί να δει κανείς όλο το ιστορικό του ντοκυμαντέρ, αλλά και στοιχεία για τους επιστήμονες που υποστηρίζουν την αντίθετη από την επικρατούσα άποψη και να ανατρέξει σε περισσότερες πληροφορίες.

Το αντιδεξιό σύνδρομο

Για να είμαι ειλικρινής, υπήρξα παγερά αδιάφορος όσον αφορά την ανάδειξη αρχηγού στο κόμμα της ΝΔ. Το ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι μου είναι παντελώς αδιάφοροι και ο Σαμαράς αλλά και η Ντόρα, γιατί από τα παρακάτω θα κινδυνεύσω να κατηγορηθώ ως Σαμαρικός. Και τους δύο τους θεωρώ λίγους και εξ ορισμού διεφθαρμένους, ως συστημικούς, πολιτικάντηδες, αλλά και κοινωνούς και συντηρητές επί πολλά χρόνια μιας διεφθαρμένης κατάστασης, η οποία ονομάζεται πολιτική κατάσταση της χώρας.

Καταρχήν, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι η μάζα ψηφοφόρων που μαζεύτηκε για να δώσει την ψήφο της σε έναν από τους δύο δελφίνους, το έπραξε κατόπιν λογικής σκέψης και όχι συναισθηματικής φόρτισης προκύπτουσας από την καρπαζιά που εισέπραξε στις εκλογές από τον Τζέφρυ. Ο κομματικός οπαδισμός του περήφανου λαού της ΝΔ, ανάλογος του ποδοσφαιρικού οπαδισμού του λαού του Ολυμπιακού, δημιούργησε τέτοιο ψυχικό βρασμό στον κόσμο της ΝΔ από την ήττα στις εκλογές, που η κάθε αξιοσέβαστη γραία, δεξιός αγρότης αλλά και κάθε άλλος "ιδεολόγος" που πονά τη μεγάλη σε μέγεθος αυτή παράταξη, θεώρησε χρέος του και καθήκον να παρέμβει για να τη διασώσει από ένα δεύτερο εξευτελισμό. Αντίδραση θα έλεγα αναμενόμενη, αλλά και αντίστοιχη με τον καημό του φίλαθλου μετά από κάποια ήττα της ομάδας και την απαίτηση από τον πρόεδρο να εκδιωχθεί ο άχρηστος που ευθύνεται (συνήθως προπονητής). Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή την (για τα εγχώρια δεδομένα) κοσμοσυρροή, όταν ακόμα και οι ίδιοι οι υποψήφιοι για την αρχηγία δεν ήξεραν κατά βάση τί έχουν σκοπό να πράξουν, αλλά έδιναν πολύ χοντρικά την κατεύθυνση στην οποία θα κινείτο η πολιτική τους; Ο μεν Αντώνης ανέφερε κάτι φληναφήματα περί "ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού", η δε Ντόρα δεν ανέφερε απολύτως τίποτα. Άμα λοιπόν καλά-καλά δεν ήξεραν οι ίδιοι, πώς στο διάολο ήξεραν αυτοί που τους ψήφισαν;

Παρόλα αυτά, κατά την προσωπική μου άποψη, υπάρχει εξαιρετικό ενδιαφέρον στη λέξη "χοντρικά", αν και αμφιβάλλω ότι έστω και ένας από αυτούς που πήγαν και ψήφισαν αντιλήφθηκε τη σημασία του και δεν πήγε να ψηφίσει με το σκεπτικό που ανέλυσα παραπάνω. Μακάρι να είχα εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη του λαού αυτής της χώρας, αλλά δυστυχώς μετά την 20ετία ΠΑΣΟΚ την έχασα.

Η μεν Ντόρα κατέβηκε στον αγώνα, με σημαία την τοποθέτηση της ΝΔ ως εναλλακτικού ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή πουλώντας ως σημαία την προσέγγιση στο "μεσαίο" χώρο και διανθίζοντας τη λαμογιά της προσέγγισής της, χρησιμοποιώντας την εκφοβιστική λογική της "μη περιχαράκωσης" του κόμματος. Το γεγονός και μόνο του ότι παραμένει άγνωστος (και μάλλον θα είναι για πάντα έτσι) ο ορισμός του μεσαίου χώρου, μιλάει από μόνο του. Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, ο "μεσαίος χώρος" ή "κέντρο" που αναφέρουν οι ποιητές , είναι όλοι αυτοί που διαθέτουν μια σχετική οικονομική επιφάνεια, η οποία τους υπαγορεύει να μην είναι (σε όρους μαρξιστικής λογικής πάντα) ούτε ακραιφνώς "δεξιοί", υπέρμαχοι του σκληρού καπιταλισμού, ούτε ακραιφνώς "αριστεροί", υπέρμαχοι της "λαϊκιάς δημοκρατίας", αλλά "κεντρώοι" δηλαδή μετριοπαθείς κλίνοντες δεξιά ή μετριοπαθείς κλίνοντες αριστερά. Δηλαδή όλοι μας. Συγγνώμη, όλοι σας (εγώ αυτοπροσδιορίζομαι αλλιώς). Για την ακρίβεια, ο μεσαίος χώρος στη δική μου λογική είναι το κάποτε προλεταριάτο (να που χάθηκε Καραϊσκο, το ξαναβρήκαμε) το οποίο κάποια στιγμή πλούτισε λόγω του εύκολου δανεισμού αλλά και του επακόλουθου παρασιτικού καταναλωτισμού (προϊόντα και τα δύο του σύγχρονου καπιταλισμού) και ιδεολογικοπολιτικά νέρωσε το κρασί του. Όλα αυτά στη δική μου λογική φυσικά. Γιατί στη λογική της Ντόρας, ο "μεσαίος χώρος" ορίζεται ως η κρίσιμη μάζα ηλιθίων ή λαμόγιων (διαλέξτε και πάρτε) που καλούνται "αναποφάσιστοι" και έχουν τη μαγική ικανότητα να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, άρα να μοιράζουν την κουτάλα. Με άλλα λόγια, το concept της Ντόρας ήταν ξεκάθαρο: "Κάτσε να περιμένουμε να πέσει το ΠΑΣΟΚ για να βγούμε πάλι εμείς ώστε να ξαναφάμε". Η κατάπτυστη κατ εμέ, αεριτζίδικη και αρκούντως κουτοπόνηρη αυτή "ιδεολογία", ήταν εξ ορισμού λανθασμένη γιατί όχι μόνο κόστισε στη ΝΔ του Καραμανλή τη φάπα που έφαγε στις εκλογές, αλλά παραβλέπει πως ο οπαδικός δικομματισμός στην Ελλάδα δε χάνει ποτέ, με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε εκλογική δυσαρέσκεια για το ΠΑΣΟΚ, να αναδεικνύει εκλογικά το άλλο κόμμα εξουσίας, δηλαδή τη ΝΔ, ακόμα κι αν αρχηγός της τελευταίας ήταν ο Τιραμόλα και πολιτική ιδεολογία ο γυμνισμός . Άλλωστε τί να το κάνεις το μαϊμού ΠΑΣΟΚ, όταν έχεις το πραγματικό;

Αντίθετα ο Σαμαράς, εντόπισε σωστά ότι το πασοκικό κυνήγι του "μεσαίου χώρου" κόστισε στη ΝΔ "συντηρητικό" κόσμο, ο οποίος απαιτώντας μεταρρυθμίσεις, βαρέθηκε την απραξία του Κωστάκη (που δεν ήθελε να φανεί ως κακός δεξιός στο μεσαίο αυτό χώρο) και τον τιμώρησε ανάλογα. Δηλώνοντας λοιπόν ότι θα εστιάσει στους παραδοσιακούς "δεξιούς"¨ κέρδισε αμέσως-αμέσως πόντους (σίγουρα από το ΛΑΟΣ). Το σημαντικότερο όμως απ'όσα είπε (και το οποίο δεν έτυχε όσου σχολιασμού πιστεύω έπρεπε) είναι η αντιπροοδευτική - αντιαριστερή του ρητορική, ο καταγγελτικός του λόγος για την κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας στη σύγχρονη Ελλάδα, η απενοχοποίηση της δεξιάς πολιτικής ταυτότητας και η επιστροφή στα πατριωτικά ιδεώδη. Δικαίως για το τελευταίο ωρυόταν σε συνέντευξή του διεκδικώντας την πρωτοπορία ο γραφικός στρατηγός άνεμος Βύρων, χαρακτηρίζοντας το Σαμαρά ως όψιμο ιδεολόγο. Παρόλα αυτά ο Βύρων έχει καθιερωθεί (δικαίως) ως γραφικός, ενώ ο Σαμαράς όχι (όχι ακόμα τουλάχιστον).

Μόνο και μόνο το ότι είναι η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, πρώτη φορά τριάντα καταραμένα χρόνια τώρα, που αρχηγός κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εναντιώνεται ευθέως στην αριστερή ιδεολογική κυριαρχία σε αυτόν τον τόπο. Μόνο και μόνο μια τέτοια συστηματική ρητορική, μόνο και μόνο η ύπαρξή της, ακόμα και υποκριτική να είναι, είναι μια πρώτη μαγιά που θα δημιουργήσει την απαραίτητη ζύμωση, ώστε να ξεκινήσουν να αποκαθηλώνονται οι καθυστερημένες αριστερές η οι μεταμοντέρνες διεθνιστικές-τσιπρικές ή κοσμοπολίτικες-κωστοπουλικές ιδεοληψίες που επικρατούν καθολικά στο τελευταίο γαλατικό χωριό της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα. Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι το μοναδικό κοινό που ενώνει τα άτομα μιας κοινωνίας είναι το έθνος. Είτε αυτό είναι υπαρκτό, είτε είναι τεχνητό, είναι η αντανάκλαση της κοινής μοίρας που έχουν τα μέλη μιας κοινωνίας, αυτό που τα ενώνει όταν εντός της έχουν αλληλοσυγκρουόμενα ατομικά συμφέροντα. Αυτό είναι που αμβλύνει αυτές τις διαφορές και που η επίκλησή του είναι απαραίτητη για τη συνοχή αυτής της κοινωνίας. Φτάσαμε στη σημερινή ελληνική ζούγκλα ακριβώς γιατί εξορίστηκε η εθνική συνείδηση, καταδικαζόμενη σε συνοπτική δίκη από Καζάκους και Ζαμπούνηδες. Γιατί κάποιος να πληρώνει κανονικά φόρους, όταν στην κοινωνία θεωρεί ότι υπάρχει μόνο αυτός; Γιατί να μην προσπαθεί να ρίξει το διπλανό του, όταν θεωρεί ότι δεν τον ενώνει τίποτα με αυτόν το διπλανό; Πόσο έξυπνοι μπορεί να είμαστε εμείς που όταν ακούμε τον εθνικό ύμνο έχουμε τα χερια στις τσέπες γελώντας, και πόσο χαζοί οι Αμερικανοί που όταν ακούνε τον εθνικό τους ύμνο βάζουν το χέρι στην καρδιά και που ακόμα και ο Μάϊκλ Μουρ στέλνει γράμμα στον Ομπάμα λέγοντάς του ότι ο λόγος που το κάνει είναι το ότι αγαπά την πατρίδα του; Όσο αστείο και να φαίνεται σε μας, η ελίτ των Αμερικανών (ή των Ιαπώνων ή όποιων άλλων θέλετε) εμφυτεύοντάς τους το ιδεώδες της πατρίδας, κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου σε αυτό, εξασφαλίζει την ευδαιμονία τους εξασφαλίζοντας τον απαιτούμενο βαθμό συνέργειας στην κοινωνία. Ποιος Έλληνας τολμά να βγεί σήμερα και να πει ότι αγαπά την πατρίδα του όπως ο Μουρ, χωρίς να κατηγορηθεί ως "φασίστας"; Έχουμε καταντήσει έννοιες όπως αυτές, να αντιμετωπίζονται από τους ενστικτωδώς αντιδρώντες κοσμοπολίτες ή αριστερούς ως συνώνυμες επικίνδυνων λεονταρισμών στην εθνική πολιτική. Από πού κι ως πού; Άσχετο αν στα δίπολα εθνικισμός-κοσμοπολιτισμός ή εθνικισμός-διεθνισμός η σταθερά είναι ο εθνικισμός. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, γιατί αφορά όχι μια ουτοπιστική και ανύπαρκτη προς στιγμήν κατάσταση, όπως τα άλλα δύο (που είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος), αλλά μια υπαρκτή δομή: το έθνος-κράτος. Και σε δύσκολους καιρούς, αγκιστρώνεσαι από την πραγματικότητα και όχι από την ουτοπία, όσο ωραία και αν ακούγεται η τελευταία.

Πραγματικά πιστεύω ότι ο Σαμαράς είναι κατά πάσα πιθανότητα πολιτικό κατασκεύασμα πολύ λιγότερο ικανό από αυτό που οι επικοινωνιολόγοι του προσπαθούν να παρουσιάσουν. Ας αναρωτηθούμε όμως, αν ο Κωστάκης υπήρξε καλύτερος ή αν ο Τζέφρυ είναι καλύτερος; Σίγουρα όχι. Η πολιτική τους κληρονομιά ήταν (του Κωστάκη) και θα είναι (του Τζέφρυ) το τίποτα. Του Σαμαρά όμως, ακόμα και τίποτα να μην κάνει, αν συνεχίσει αυτή τη ρητορική, θα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια τέτοια ρητορική δεν πρέπει να είναι επ ουδενί ρητορική ηλίθιου λεονταρισμού και επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής. Είναι (και πρέπει να είναι προς στιγμήν τουλάχιστον) για εσωτερική αντιαριστερή κατανάλωση.

Ο ίδιος κόσμος που εκπαιδεύτηκε στην αριστερή ιδεολογία και κατήντησε αυτό που είναι σήμερα, μπορεί να επανεκπαιδευτεί στην εθνικιστική (εθνιστική ή πατριωτική, πες τε την όπως σας αρέσει) και να αλλάξει τη μοίρα του. Μπορεί να πάρει τριάντα χρόνια κι αυτό, αλλά ίσως είναι εφικτό. Δε μένει όμως άλλη λύση από το να προσπαθήσουμε.