ΣαββΆτο

Aποφασίζουμε να κατεβούμε Σαββατό βραδο στο Κέντρο , για να αφουγκραστούμε το σφυγμό της θρυλικής αθηναικής νύχτας . Χιλιοτραγουδισμένης βέβαια τώρα πια, μόνο απο το φρη πρές τύπο , που συνηθίζει να υποδεικνύει - μετά απο το insert coin - στα αμέτρητα ζωντόβολα, που να πάνε να φάνε , πώς να πάνε να πιούν και τα λοιπά . Ο λαός ακολουθεί υπνωτισμένος , όπως τα ποντίκια τον μαγικό αυλό.
Για πολλούς , η νυχτερινή αναγέννηση του κέντρου με τα δεκάδες εστιατόρια , τα κουκλίστικα φαγάδικα και τα κλαμπάκια , σηματοδοτεί μια επιστροφή του κόσμου προς την πιο "παρείστικη" διασκέδαση , σε εναν πιο κοινωνικό τρόπο ψυχαγωγίας , πιο ποιοτικο και πιο οικονομικό σε σχέση με τις νύχτες στα μπουζούκια και τα σκληρά κλάμπς με "πόρτα" . Θα λέγαμε οτι θυμίζει την αλλοτινή επιστροφή στις μπουάτ .
Αρχίδια καπαμά βεβαια και να χαμε να λέγαμε . Αν εβρεχε πάλι εκατόευρα , όλος τούτος ο κοσμάκης που τώρα την έχει δεί αλτέρνατιβ και σνομπ στη γκλαμουριά και το δήθεν , θα γύριζε με τις μπάντες στα Βιλα Μερσέντες στα μπουζουκια και τη Βανδή .
Ουδεμία μορφωτική - πνευματική ανοδο δεν συνετελέσθη εν τω μεταξύ , απλά έχει ενσκήψει μιζέρια , αφραγκιά και πίκρα , που πρέπει να ιδεολογικοποιήσουμε κοροιδεύοντας επι της ουσίας τα μούτρα μας . Δηλαδή μετα απο τη χούντα που το ρίξαμε στο Θεοδωράκη , Χατζηδάκη , Ξαρχάκο τι έγινε; Σάμπως εξωραιστήκαμε πριν ή μετά ; Αμέσως κυλήσαμε στον Σαλαμπάση και στα παιδιά απο την Πάτρα.

Η πιάτσα του κέντρου είναι ότι πιο βαρετό εχει συμβεί στη νυχτα , απο το χειμώνα 1941-42 . Ο κάθε μαλακοπιτουρας μπαρόβιος , που έκανε μιαν γύρα στο Βερολίνο , στη Νεα Υόρκη και κυρίως τη Βαρκελώνη τη μούσα της αξυρισιάς και της συριζοαριστεράς , νοικιάζει έναν χώρο σε ένα απο τα δεκάδες βρώμικα αλγερινά σοκάκια , βάζει δέκα μπουκάλια στη σειρά, έναν εξτραβαγκάνζα πολυέλαιο και αρχίζει να σερβίρει ποτά . Ολα τα κλαμπάκια μοιάζουν το ένα με το άλλο όπως τα προπατζήδικα μεταξύ τους. Αμ ο κόσμος ; Κρατάς την κοιλιά σου απο τα γέλια. Πάνω στο πεζοδρόμιο πέντε χιπστεράκια να βλέπουν βιντεάκια απο το I Phone " γαμαει φιλε , γαμάει τα σπάει , πωπω γαμάει". Ο αλλος πιο κάτω έφερε και το σκύλο του κι όλη η παρέα εχει πέσει με τα μουτρα και τον πασπατεύει , κατι βαλσαμωμένα ζευγαράκια που βγήκανε έξω για να αποδείξουν σε εαυτούς και φίλους οτι ζούνε ακόμη και πλακώνονται στα χασμουρητά και μια τρελλοπαρέα που νομίζει οτι βρίσκεται σε τσακίρ φαση και θα ξεσηκώσει όλο το μαγαζί "μαρια μου σηκώσαμε όλο το μαγαζί στο πόδι" . Ξυστά περνάει ο άλλος με το ποδήλατο μες στο στενό και απο πίσω ακούς " Γιαννη γιάννη" - φωνάζουν δυο μπάζα . Ο γιάννης κατεβαίνει , αφήνει το ποδήλατο να πέσει στα πόδια του και αρχίζει να στρίβει τσιγάρο , εξιστορώντας πόσο κομματια έγινε εχθές βράδυ και σήμερα δεν θέλει να πιεί αλλα πέρασε μιαν βόλτα να δεί τι παίζει. Οι άλλοι μιλάνε ισπανικά για να τα μάθουν πιο γρήγορα και οι αλλοι έχουν πιάσει κουβέντα με το μπαγκλαντεσιανό που πουλάει λουλούδια - υποτίθεται ακομπλεξάριστοι αντιρατσιστές.
Επειδή μάλιστα η όλη σαχλαμάρα τέμνει όλους οριζόντια όπως είπαμε και στο προηγούμενο κείμενο, μένει το ντύσιμο για να αναδειξει το προσωπικό υφος και στιλ. Με αποτέλεσμα τα κοκκινα πατελόνια , τα πιρσιγκ εδω και κει , το τατου στη ράχη και οτι αλλη μαλακία έρχεται στην αδεια κεφαλή του καθενός.


Το να μιλήσεις για τη νύχτα στο κέντρο , π.χ ας πούμε για την Αγία Ειρήνη , χωρίς να αναφερθείς στη γκέυ κοινότητα, είναι σαν τον καμπούρη στο Φρανκεσταιν τζούνιορ - "ποιά καμπούρα" . Είναι σαφές οτι απο τους επίγειους ψεκασμούς που έλαβαν χώρα στον τόπο μας απο τους ομίλους Λυμπέρη Κωστόπουλου, το μόνο που απέμεινε στην εθνική κενη κλαβα ,είναι το γκέυ φρέντλι στάιλ που μας επέβαλαν. Τώρα που εχάθησαν όλες οι πέριξ της τηλεόρασης και του λαιφ στάιλ τύπου δουλειές (του ποδαριού) είναι να τους κλαίνε οι ρέγγες. Φτώχεια κι ομοφυλοφιλία κομπολοι διχως χάντρες.