Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Φαυλόπουλοι

Σε συνέχεια σχολίου του ορκισμένου εχθρού της "δημοκρατίας" Βάρσου για τους ιδιοτελείς σκοπούς της εξουσίας που πολλές φορές κρύβονται πίσω από "πατριωτικά" λόγια και πράξεις καθώς και της σκέψης του Βαψομαλλιά για την εφικτή Πολιτεία.

Aνατέμνοντας την αποσύνθεση της "κατακερματισμένης κοινωνίας της ιδιοτέλειας" που ανέφερα σε προηγούμενες αναρτήσεις, παρατηρεί κανείς σε πρόσφατη αρθρογραφία (βλ. Καθημερινή, Βήμα Κυριακής 15.02.09), ότι οι ρίζες του φαινομένου ανάγονται στα χρόνια της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, η μορφή-κακέκτυπο του οποίου δεν προέκυψε από μακροχρόνιες ιστορικές ζυμώσεις αλλά από την επιβουλή του ξένου παράγοντα.

Η πολιτική λειτουργία του νέου κράτους συνέχισε να πολιορκείται από τους "μεσάζοντες" της εξουσίας. Προσαρμοζόμενα στην νέα πραγματικότητα, τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα ανασυντάσσονται ταχύτατα την αυγή της δημιουργίας του νέοελληνικού κράτους. Διεκδικούν, με την μορφή αλληλοσπαρασσόμενων φατριών, κομμάτι από την λεία και την δημόσια περιουσία, κάτι που πολύ σωστά διαπιστώνει από τότε η Αριστερά. Τότε, όπως και σήμερα, η πολιτική λειτουργία εκφυλίζεται σε μάχη για την νομή της εξουσίας ενώ η πραγματική διαχείριση του κράτους υποβαθμίζεται σε πάρεργο.

Οι έλληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν οργανωμένοι σε αστικά κέντρα αλλά σε μικρές κοινότητες της υπαίθρου. Εθισμένοι στην μακραίωνη ξένη επικυριαρχία, είχαν επαφή με την (οθωμανική) εξουσία μόνο μέσω μεσαζόντων. Η μετάβαση στο νεοσυσταθέν κράτος δεν άλλαξε δραματικά την εικόνα καθώς την Οθωμανική διαδέχθηκε η Βαυαρική επικυριαρχία δια των εντεταλμένων θεσμικών οργάνων του νέου κράτους (Βουλή, κυβέρνηση, δημοσιοϋπαλληλία), θεσμοί ανεξέλεγκτοι που ΔΕΝ λειτουργούσαν με γνώμονα την βούληση και τα συμφέροντα των Ελλήνων της υπαίθρου. Μοιραία, το νέο σχήμα του "εθνικού κράτους" δεν άργησε να ταυτιστεί στις συνειδήσεις των ελλήνων με την απελθούσα εξουσία του "τούρκου αγά". Η επαφή του λαού με την εξουσία απαιτούσε εκ νέου την μεσολάβηση εκμαυλισμένων μεσαζόντων.

Κάπως έτσι λοιπόν έχουμε διαχρονικά εκπαιδευθεί να θεωρούμε την εξουσία ώς τύραννο δυνάστη και οχι ως εργαλείο ανάπτυξης της χώρας. Μόνον ως μέσον προσπορισμού ατομικού οφέλους με ρουσφέτια και κομματικούς μεσάζοντες, με την ελπίδα να αρπάξουμε κι εμείς ένα ισχνό κομμάτι από την θηριώδη λεία. Ως αποτέλεσμα, η διαφθορά διαπερνά όλη την σπονδυλική στήλη της κοινωνίας, ενώ ο λαϊκισμός ντύνει εσχάτως και με ταξικά ηθικό μανδύα την μικροδιαφθορά.

Το χειρότερο είναι ότι, λυσσαλέα, σε κάθε εκσυγχρονιστική απόπειρα μείωσής του υπέρογκου κράτους και επιβολής της αξιοκρατίας, αντιδρούν παραδοσιακά οι καταληστευτές του, τα παράσιτα και οι κάθε λογής μεσάζοντες που ζούν απ' αυτό. Η αριστερή φρασεολογία υποστηρίζει, γιατί να περιορίσουμε το κράτος και δεν καταργούμε αντίθετα τα παράσιτα, τους καταληστευτές και τους μεσάζοντες. Η απάντηση κρύβεται στις "χρονικές νησίδες" εκσυγχρονισμού που παρατηρήθηκαν αναμφισβήτητα στην Ελλάδα (πρώτες τριετίες Τρικούπη, Βενιζέλου, Κων.Καραμανλή, Σημίτη), όπου όταν επιχειρήθηκαν ήταν αφενός περιορισμένες χρονικά, αφετέρου ποτέ δεν τόλμησαν να αγγίξουν τον αξιακό πυρήνα της διαφθοράς, την ρίζα της κακοδαιμονίας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η φαυλοκρατία εμπλουτίστηκε με την πάροδο των ετών. Στα χρόνια της "Αλλαγής" η φαυλοκρατία "βάθυνε και πλάτυνε" καθώς νέα, εξίσου αδηφάγα τρωκτικά μέλη προστέθηκαν, όπως οι πανίσχυρες συντεχνίες του δημόσιου τομέα, οι στρατιές κομματικών "κοινωνικών αγωνιστών" υπό το πρόσχημα των επί δεκαετίες πολιτικά αποκλεισμένων ελλήνων.

Πρόσφατο πατεντάτο παράδειγμα φαυλοκρατίας οι εξαγγελίες της σημερινής ηθικολογούσας κυβερνητικής παράταξης η οποία μετά από πενταετή παρουσία στην εξουσία, ανακάλυψε ξαφνικά την ανάγκη διάλόγου από μηδενική βάση (!!) για την Παιδεία. Δηλαδή, μία κυβέρνηση χωρίς πυξίδα και στρατηγικούς στόχους για τη χώρα. Μοναδική στρατηγική, το γάντζωμα στην εξουσία της εν λόγω φατρίας και των συνδεόμενων μ' αυτήν συμφερόντων, διά του βασανιστικού ροκανίσματος του χρόνου. Στις καλένδες η επίλυση των προβλημάτων και στρίβειν δια του "διαλόγου" από τις ευθύνες. Τι μεγαλύτερη απόδειξη ότι μας κυβερνούν διαχρονικά οι φαυλεπίφαυλοι. Και πόσο πληκτικά επαναλαμβάνεται η οικτρή διάψευση των προσδοκιών.

Θα μπορούσε άραγε μια πεφωτισμένη ελίτ να αντικαταστήσει το σημερινό εσμό του αστείου πολιτικού προσωπικού και να τιθασεύσει τις παγιωμένες νοοτροπίες? Και πως θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις δημιουργίας της? Στα εκατό χρόνια από την άνοδο Βενιζέλου στην εξουσία (1909), θα ήθελα την συμβολή των πιο παθιασμένων από μένα σε θέματα ιστορίας, συζητητών για μία περίοδο όπου η αδύναμη Ελλάδα, υπό πεφωτισμένη ηγεσία και επιδέξια διακυβέρνση, μεγαλούργησε τουλάχιστον στον στρατιωτικο-διπλωματικό τομέα.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Klotzen, nicht Kleckern 2



Διαβάζοντας για την περιπέτεια του κ. Χάρη Νικολαϊδη στις φυλακές της Ταϊλάνδης αγαπητέ μου, τι μου ήρθε στο μυαλό λέτε?

Ας μιλήσω λοιπόν λίγο για ένα θέμα, πιστεύω ενδιαφέρον για το πολυπληθές ακροατήριό μας. Πριν όμως ξεκινήσω, θα κάνω μια εισαγωγή / CAVEAT για σας τους νομομαθείς, γιατί έχω παρατηρήσει ότι πολλοί από αυτούς που αντιδρούν έντονα στα κείμενά μου, δεν έχουν κάνει τον κόπο να τα διαβάσουν προσεκτικά. Αν το έκαναν, θα έβλεπαν ότι σχεδόν σε όλα αφήνω χώρο και για την πιθανότητα ύπαρξης εκ διαμέτρου διαφορετικής εξήγησης για πρόσωπα ή γεγονότα, αρκετές δε, φορές μέσα στο ίδιο κείμενο εξετάζω τα merits όπως θα έλεγε και ο κύριος Βαψ. και των δύο (ή περισσοτέρων απόψεων). Αυτό που απλώς κάνω εδω μέσα (ή έτσι νομίζω τέλος πάντων), είναι να "καταθέτω" τις σκέψεις (σκέψεις, όχι παγιωμένες πεποιθήσεις ελπίζω) που μου γεννώνται από την επικαιρότητα ή κάποια πράγματα που έχω δει ή διαβάσει, χωρίς να υποστηρίζω ότι κατέχω κάποια ανώτερη αλήθεια ή φιλοσοφία ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο...
 
Στο προκείμενο, ένα Caveat θέλω να κάνω και εδώ, -επειδή ξέρω ποια θα ήταν η εύκολη κριτική για τις απόψεις που θα παραθέσω- και είναι το εξής:
 
Θέτω υπόψιν σας κάποια σχόλια του Ιστορικού Sir John Keegan (όχι του ποδοσφαιριστή Καραίσκο εντάξει?) του οποίου το status δεν νομίζω ότι αμφισβητείται, για τον γνωστό και μη εξαιρετέο David Irving. Λέει λοιπον ο Keegan:

In his Daily Telegraph review, British historian John Keegan wrote: "David Irving knows more than anyone alive about the German side of the Second World War. He discovers archives unknown to official historians and turns their contents into densely footnoted narratives that consistently provoke controversy... His greatest achievement is Hitler's War, which has been described as `the autobiography the Führer did not write' and is indispensable to anyone seeking to understand the war in the round. Now he has turned his attention to Joseph Goebbels... The result is a characteristic Irving book: 530 pages of text and 160 pages of relentless references..."

In his The Battle for History Keegan also wrote: "Some controversies are entirtely bogus, like David Irving's contention that Hitler's subordinates kept from him the facts of the Final Solution, the extermination of the Jews..." (p.10)

"No historian of the Second World War can afford to ignore Irving. His depiction of Hitler [in Hitler's War], by its relation of the war's development to the decisions and responses of Führer headquarters, is a key corrective to the Anglo-Saxon version, which relates the war's history solely in terms of Churchillian defiance and the growth of the Grand Alliance. Nevertheless, it is a flawed vision, for it is untouched by moral judgement. For Irving, the Second World War was a war like other other wars - naked struggle for national self-interrest - and Hitler, one war leaders among others. Yet, the Second World War must engage our moral sense. Its destructiveness, its disruption of legal and social order, were on a scale so disordinate that it cannot be viewed as a war among other wars; its opposition of ideologies, democratic versus totalitarian, none the less stark because democracy perforce allied itself with one form of totalitarianism in the struggle against another, invariably invests the war with moral content; above all, Hitler's institution of genocide demands a moral commitment." (pp.50-51.)

Το δεύτερο σχόλιο είναι επικριτικό και έχει κάποιο δίκιο. Πιστεύω ότι το τρίτο σχόλιο πλησιάζει περισσότερο στην αλήθεια για τον αμφιλεγόμενο Ιστορικό. Ο Keegan δηλαδή υποστηρίζει ότι ο Irving είναι η μεγαλύτερη εν ζωή αυθεντία σε θέματα Γερμανίας κατά τον Β' ΠΠ, εξαίρει την ικανότητά του να ξετρυπώνει έγγραφα από αρχεία που αγνοούσαν οι άλλοι Ιστορικοί, πλην όμως του καταλογίζει ότι δεν προσεγγίζει το θέμα του μεγαλύτερου πολέμου όλων των εποχών με όρους ηθικής, αν το μεταφράζω σωστά ("untouched by moral judgment"). 

Αυτό λοιπόν ήταν το Caveat, λέω τώρα εγώ λοιπόν:

Είναι φανερό αγαπητοί αναγνώστες, ότι το θέμα του B' ΠΠ ο Winston Churchill το είχε πάρει προσωπικά (όπως φοβάμαι και ο Hitler από ένα σημείο και μετά), χωρίς να υπολογίζει τις πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις, όπως αποδείχτηκε από τα γεγονότα (τα γεγονότα φίλοι μου, τα γεγονότα, όπως λέγει και ο νέος φίλος του αγαπητού μας Barry White, του επονομαζόμενου και «Σουλτάνου της κρεββατοκάμαρας»). Τα δε κίνητρά του, ήταν πιο ομιχλώδη από αυτά του Χίτλερ και σε τελική ανάλυση πολύ λιγότερο πολιτικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να παραγνωριστεί η προφανής ψυχοπαθολογική φύση της προσωπικότητας Hitler. 
 
Ωστόσο, στην περίπτωση του Χίτλερ, με μια απλή ανάγνωση του Mein Kampf, και ο πιο αδαής μπορεί να αντιληφθεί όχι μόνο τα πολιτικά του κίνητρα και τους στόχους που ήθελε να επιτύχει, αλλά και τα (πολιτικά ή στρατιωτικά) μέσα που θα χρησιμοποιούσε για να φτάσει σε αυτούς. Θα έλεγα δε, ότι αν μη τι άλλο, μέχρις ένα χρονικό σημείο, ακολούθησε με συνέπεια τον προ εικοσαετίας προγραμματισμό του. Άρα, ο οιοσδήποτε θα μπορούσε να διαβάσει τις οδηγίες χρήσης, και εάν το επιθυμούσε, να ψωνίσει το προϊόν. Ο γερμανικός λαός όπως απέδειξε και ο Βάρσος σε παλαιότερα σχόλια -καλώς ή κακώς- ψώνισε, χωρίς βέβαια -αλίμονο- να συμβουλευτεί τους διάφορους παγκόσμιους νταβατζήδες της "δημοκρατίας" και της "ελευθερίας". Αλλά αυτά έχουν οι εκλογές και η ο σεβασμός της ελεύθερης βούλησης του λαού, beware of answered prayers όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός του Κάτω Wisconsin, κάπως έτσι την πάτησαν και τώρα οι Ουιλσονιστές-Τροτσκυστές με τη "δημοκρατικώς εκλεγμένη" κυβέρνηση Χαμάς, και τώρα τρέχουνε... Για τον Churchill δε, και τα κίνητρά του, δεν μας φτάνουν οι ψυχαναλυτές και οι ψυχίατροι  του λεκανοπεδίου, για να τα αναλύσουν...
 
Don't get me wrong, θαυμάζω τον Curchill (αν και όχι σαν πολιτικό) σαν προσωπικότητα. Αρκετές από τις καταπληκτικές ατάκες και αφορισμούς του, έχω μάθει απ' έξω και τις χρησιμοποιώ για να κατατροπώνω αντιπάλους μου στις καφενειακές (δηλ. και εν καφενείω και καφενειακού επιπέδου) αντιπαραθέσεις μου με αντιπαθητικούς ή/και γραφικούς αριστεριστές ή/και πασοκτζήδες. Οι δε λόγοι του κατά τη διάρκεια του πολέμου, είναι σίγουρα αξεπέραστοι, και σαφώς απετέλεσαν καθοριστικό παράγοντα για την ανύψωση του ηθικού του Βρετανικού λαού, ειδικά δε, το θρυλικό διάγγελμα "Fight on the beaches...  " , πιστεύω ότι συνεχίζει να εμπνέει ακόμα και σήμερα ανθρώπους όπως πχ ο Νίκος ο Καραχάλιος, όταν αγωνίζονται -τσαλαπατώντας όποιον άτυχο τυχαίνει να βρίσκεται στο δρόμο τους- να εντοπίσουν ελεύθερη ξαπλώστρα στην Ψαρρού ή στο Καλό Λειβάδι.
 
Μια ακόμα παρατήρηση, ο Churchill ήταν κατά το ήμισυ αμερικανός, αν αυτό έχει κάποια σημασία. Αυτό δεν τον εμπόδισε βεβαίως να ξηγηθεί στους "συμμάχους" του αλμυρό φυστίκι, αποκρύπτοντας πληροφορίες ή παραπλανώντας τους άβγαλτους σε θέματα κατασκοπίας αμερικάνους (μην ξεχνάμε ότι η CIA ιδρύθηκε μόλις το 1947, βεβαίως με βρετανικό know-how, δείτε σχετικά και την ταινία του Robert Deniro, The Good Shepherd) σε σημείο που να συναγωνίζεται σε αυτό τους Γερμανούς (για τους Ρώσσους δεν το συζητώ, ήταν μακράν πρώτοι). Τα καημένα τα αμερικανάκια κάνανε μάγκα τον κάθε πικραμένο "σύμμαχό". Πληρώνανε τα κορόιδα το Los Alamos, για την ανάπτυξη ατομικών όπλων που θα έπλητταν τους "κακούς" γερμανούς, την επόμενη ημέρα τα σχέδια ήταν στα γραφεία κάθε ενδιαφερόμενου στη Μόσχα (μήπως και στο Λονδίνο?), προς μελλοντική χρήση εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων. Τώρα μάλιστα, αυτές είναι συμμαχίες, πνεύμα και ηθική, από τον άξονα του "καλού". 

Αυτά για το hobby-horse μου αλλά και για ένα dead horse issue, ή μήπως όχι...

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

"Ποτέ στην ζωή μου δεν κοιτάζω αν νίκησα ή αν ηττήθηκα...απλά συνεχίζω"
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Είμαι διατεθειμένος να συζητήσω για ωρες με οποιονδήποτε περί της χρησιμότητας του Κοινοβουλίου-Νομοθετικής Εξουσίας στη χώρα μας.Εννοείται οτι στο μπλοκ αυτό δεν θα κάνουμε δασκαλίστικες,παιδαγωγικές,ηθικοαστοπλαστικές αναλύσεις για τον πολύτιμο θεσμικά ρόλο και το μεγαλείο του θεσμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που χωρίς αυτόν οδηγούμεθα σε συγκεντρωτικές,αυταρχικές επιλογές και πρέπει να τον διαφυλάξουμε ως...μπλα μπλα μπλα.
Και ας αποδεχθούμε οτι έχει ιστορικά να επιδείξει μεγάλες στιγμές ανταλλαγής απόψεων,αντιπαραθέσεων,διαπραγματεύσεων και ρητορικών θριάμβων, η βουλή μας.Απο τις εποχές που τα πιτσιρίκια πωλούσαν τις εφημερίδες το μεσημέρι διαλαλώντας το πρωτοσέλιδο, με θέμα συζήτηση που έφτασε ως τα χαράματα στο "Ναό της Δημοκρατίας".
Τώρα τι κερδίσαμε αν κερδίσαμε απ΄ολα αυτά είναι αλλη κουβέντα.
Το σημερινό πάντως ξεθεμελίωμα και η σουργελοποιήση-καταβαράθρωση δεν έχει προηγούμενο.Αναρωτιέμαι δηλαδή σε τι μας ενόχλησε η Εφη Σαρρή που ήθελε να κάνει κι αυτή το κομμάτι της..Μα γύρισαν ποτέ πισω νομοσχέδιο οι βουλευτές της κυβέρνησης?Νυν και πρώην?Σήκωσαν έστω και μια φωνή διαμαρτυρίας σε κάτι που ενδεχόμενα διαφωνούν πάνω στο κείμενο του νομοσχεδιου?Νάρκη μεθ ονείρων στα έδρανα.Που και που κανένα σαχλό πρωινό που περνάνε απο την πλατεία Σύντάγματος αραδιάζουν καμμιά ιερεμιάδα προκειμένου να κρατήσουν το μαγνητοσκοπημένο απόσπασμα σε κανά σεντούκι και μετά να γυρίσουν στα χωριά τους και να πουν "Ορίστε χωριανοί τους τα έχωσα στην Αθήνα,τους τα είπα μια και έξω"
Φταιει και η τηλεοπτικοποίηση για τις ανάγκες βεβαίως των δελτίων που υποχρεώνει-σπανίως τους κοινούς βουλευτάς-αλλα τους αρχηγούς περισσότερο των κομμάτων να αναζητούν κάτι πομπώδες και βαρύγδουπο για να κάνει μπούγιο -σε στυλ Βουλής των Κοινοτήτων-μπας και το δείξουν τα κανάλια για κάποια δέκατα.Μονο που στην Μ.Βρεττανία το όλο θέαμα είναι σαφώς ανώτερο και εκλεπτυσμένο.
Αυτοί είναι οι βουλευτές μας αυτό είναι το πολιτικό μας σύστημα.
Όποιος φύγει απο το μαντρί τον τρώει ο λύκος.Ποιός τολμάει να φέρει αντίρρηση να κανει αντάρτικο να επιδείξει προσωπικότητα ακέραιη οταν θεωρεί οτι το κομμα ή ο αρχηγός δεν βαδίζουν καλά?Ο κος Αβραμόπουλος πχ βγήκε την Κυριακή σε δυο εφημερίδες τα έκανε μούσκεμα τα γύρισε,γελάσαμε όλοι θα ξαναμιλήσει το καλοκαίρι παλι.
Αλλα και αυτές τις αλησμόνητες φορές που κάποιοι απο τα μεγάλα κόμματα ανελήφθησαν λιγο πριν τους ουρανούς και οραματίσθησαν μεγάλες στιγμές ιπποσύνης,αναδοχής αξιωμάτων,θυρεών και τίτλων αφού ανασήκωσαν τα μανίκια τους,θυμάσθε τι έγινε?Ο Αρσενης:ελαβε:0,50%
Σαμαρας:5-6%και μετά 0,9
Αβραμόπουλος
Τσοβόλας
Και υποτίθεται οτι αυτοί οι άνθρωποι τρέχουν παντού,σφυγμομετρούν κουβεντιάζουν με στελέχη, κομματαρχες,εκπροσώπους επαγγελματικών τάξεων,βλέπουν τι γίνεται.Κι όμως η φιλοδοξία τους υπερισχύει..
Μα τι βλέπουν στον καθρέπτη και στα βλέμματα των ψηφοφόρων αυτοί οι ανθρωποι που εμείς δεν το βλέπουμε τελικα?Που ονειρεύτηκε ο Κος Αβραμόπουλος οτι θα φτάσει οταν κατέβασε νέο πολιτικό μόρφωμα?Πίστεψε οτι θα κερδίσει τη Νεα δημοκρατία και θα συντρίψει το Δικομματισμό?Μου θυμίζει έναν Ινδό φιλόσοφο που όταν ο Μ.Αλέξανδρος ζύγωνε την Ινδία είχε πεί"Μα τι θέλει πια αυτός ο Αλέξανδρος και κάνει τόσο δρόμο"
Πως δηλαδή εμείς τα απλά ανθρωπάκια σκεφτόμαστε με τις μέρες να μιλήσουμε σε καμμια γυναίκα και καταστρώνουμε σχέδια ολόκληρα ενώ ο Τσοβόλας αυτοκρίνεται ικανός να τα σαρώσει ολα και να ανατρέψει την Ιστορία?
Τι μεγαλομανία και βοναπαρτισμός κατατρέχει ορισμένους....!!!Το προεδριλίκι μήπως?Γιατί οπως λέει μια παροιμία: "Αν διατελέσεις πρόεδρος συλλόγου ή πόρνη μια φορά, ο τιτλος σου μένει για πάντα"
Κύριοι μόνο ο Καρατζαφέρης τα κατάφερε απ ολους αυτούς πηγαίνοντας ορθά σκεπτόμενος προς την ακρα δεξιά που υπήρχε κενό όντως(Κενό και στα κεφάλια μερικών)
Δεν καταλαβαίνουν κάποιοι οτι το χρίσμα του κόμματος τους κάνει αυτό που είναι.Οπως ο Καλιγούλας δηλαδή που στεφάνωσε τον ιππο του,βαπτίζωντας τον Καίσαρα και όλοι χειροκρότησαν.
Μια μέρα σε κρίση ορμονική προφανώς και μετά απο καμμια δυο ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΕΣ παραπάνω είχε πετάξει την κοτσάνα και ο Ψωμιάδης παλαιότερα:"Οσο παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνω εγω μόνος μου"Κατέβα νομάρχα μου μονος σου χωρίς τη Ν.Δ και δεν θα βρείς ουτε το σταυρό της συζύγου σου.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

ΤΑΞΗ. ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ, ΤΑΞΗ.

Μιας και έστω για δύο ημέρες αποκαταστάθηκε η τάξη (και ξεκουράστηκε και ο νόμιμος διαχειριστής κος Marwood), νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πηγαίνουμε σιγά-σιγά.
Επειδή έχουμε και δουλειές, αλλά κι επειδή επίσης βαρεθήκαμε να κάνουμε τον φύλακα της τάξης σε αυτό το blog, παραδίδουμε τη διαχείριση στα χέρια του νόμιμου κατόχου, κου Marwood. Πλέον επικρατεί ησυχία και ασφάλεια .

Ο ταραξίας τιμωρήθηκε όπως του έπρεπε. Ρεζιλεύτηκε αρκετά, μας έκανε και γελάσαμε με την καρδιά μας (με την υστερία που τον έπιασε) και τέλος απομονώθηκε, έστω και προσωρινά.
Φαντάζομαι την έκπληξή του όταν είδε για πρώτη φορά την κεντρική του ανάρτηση αλλοιωμένη, αλλά και τον πανικό του όταν είδε την ταυτότητά του πλαστογραφημένη κατά τη διαδικασία ανάρτησης σχολίων. Χα,χα,χα,χα. Ακόμα γελάω που το θυμάμαι...
Θεωρούμε λοιπόν το συμβάν λήξαν. Οι αναρτήσεις του έμειναν για ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, οπότε θα τις διαγράψω.

Εναπόκειται στον κο Marwood το αν θα τον δεχτεί πάλι στο blog...Πάντως, αν τον δεχτεί, το mail μου είναι γνωστό στον Marwood, οπότε αν χρειαστεί πάλι βοήθεια για να τον συνετίσει μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, καλό είναι ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ρίχνω και καμμιά ματιά από μόνος μου. Επίσης, σας φυλάω και μία έκπληξη που θα σας τη φανερώσω εν καιρώ.
Όσον αφορά εσένα ταραξία, θα σου πω το γνωστό ρητό:

"Θα ξαναγυρίσουμε.....Κι όταν ξαναγυρίσουμε η γη θα τρέμει κάτω από τα πόδια μας"

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Klotzen, nicht Kleckern!



Ανακοινώνω στους φίλους του ιστολογίου ότι στο εξής, χρέη διαχειριστού θα εκτελεί και ο φίλος μας Λοχαγός Βάρσος, τον οποίον καλωσορίζω και του εύχομαι καλή δύναμη στην δύσκολη αυτή αποστολή.  Ελπίζω αυτή η προσθήκη να βοηθήσει να ανεβεί λίγο το επίπεδο εδω μέσα.