“NOMOI” ΤΑΞΙΣ ΗΘΙΚΕΣ

 

DISCLAIMER 1

Μετά από δεκαπενταετή απρόσκοπτη(!) παρουσία στο διαδίκτυο, γνωρίζω πολύ καλά ότι γίνονται παρεξηγήσεις και "εξάπτονται" τα πάθη ευκολότερα και με μεγαλύτερη συχνότητα από ότι στην πραγματική ζωή (για το θέμα αυτό υπάρχει ολόκληρη παραφιλολογία και με θεωρίες όπως ο Νόμος του Godwin κλπ). Για αυτό και έχει νόημα να τηρούμε κάποιους κανόνες, το λεγόμενο Netiquette, πέστε τους και savoir vivre, όσο σχολαστικοί και αστείοι μας φαίνονται, για να περνάμε καλά και να μην χαλάμε τις καρδιές μας, έτσι βούι?

DISCLAIMER 2

Σε αυτά τα πλαίσια, σπεύδω να διευκρινίσω ότι ό,τι θα πω παρακάτω, δεν έχει ισχύ διατάγματος ή φετφά (αν και πολύ θα ήθελα να είχε), ούτε υποστηρίζω ότι στην ανάλυση που κάνω δεν μου διαφεύγουν κάποιοι παράγοντες. Είναι οι απόψεις μου και αν θέλετε τις λαμβάνετε υπόψη, αν δεν θέλετε όπως έχω ξαναπεί, έχω και άλλες.

ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ

Ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ, έθεσε ως βασικούς κανόνες για την επιλογή θεματολογίας στα «πολιτικά» blogs (τους συνιστώ ανεπιφύλακτα), τα “Don’t beat a dead horse” και “Don’t ride the hobby horse” , εγώ δε, θα προσέθετα και έναν τρίτο πολύ σημαντικό, το «Don’t ride the White Horse». Θα ήθελα ωστόσο, καταστρατηγώντας και τους τρεις παραπάνω κανόνες, να πάρω το λόγο επί προσωπικού και επί του Προσωπικού. Παρακαλώ, παρακάτω:

Ας ξεκινήσω πρώτα από τους Συνεργάτες, όχι βοήθεια:

Trueman: Ρε συ Τούρμπαν, είναι το τρίτο ή τέταρτο κείμενό σου στη σειρά που ουσιαστικά επαναλαμβάνεις τα ίδιο πράγματα. Επίσης ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεις τις απόψεις σου αποπνέει, επίτρεψέ μου να πω, μια μιζέρια και μια γκρίνια καθαρά ελληνική-ανατολίτικη. Ωστόσο ομολογώ, ότι και εγώ αναγνωρίζω στον εαυτό μου πολλά ανατολίτικα χαρακτηριστικά, αν αυτό σημαίνει κάτι, καθώς και ότι είμαι μεγάλος φαν των ιστοριών του πιο μεγάλου ανατολίτη λαϊκού φιλόσοφου, Χότζα.

Παρεμπιπτόντως, μιας και αναφέρθηκε το όνομά του τις προάλλες, στο σημερινό του άρθρο ο Κασιμάτης στο Βήμα κάνει μια εκπληκτικής συλλήψεως παρομοίωση της κοινής αγροτικής πολιτικής με αυτό που ονομάζουμε "στανταράκι" (βέβαια αυτά τα ξέρουν μόνο τα σέξι αγόρια όπως ο Βούης, εμείς που τέτοια τύχη). Με μια κουβέντα, τα λέει όλα, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Με αυτό στο μυαλό, σου λέω ότι νομίζω ότι οι σωστές σε γενικές γραμμές απόψεις σου, θα πρέπει να σερβίρονται σε πιο ελκυστικό πακέτο.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ δεδομένο ότι όλοι οι συμμετέχοντες στο blog, σε γενικές γραμμές συμφωνούν για το ελαττωματικό πολιτικό μας σύστημα, ως ένα σημείο και για τον ελαττωματικό χαρακτήρα μας ως λαού. Το χωνέψαμε αυτό ρε μάγκα, το εμπεδώσαμε. Ομοίως καταλάβαμε ότι οι καλύτεροι θεωρούναι από τον vapsomallia οι (και κραγμένες αδελφές κατά τον Σμήναρχο Rudel) άγγλοι, από το Βάρσο οι ναζιστές και ο διάσημος καθηγητής Crap-Meister, και από τον Βούη οι κομμουνιστές, ο Λουμούμπα και ο Πολ-Ποτ κοκ κοκ. Καιρός να πάμε παρακάτω, που λέει και ο βάρδος της νεοπλουτοπασοκικής τάξης και διάδοχος του Γιώργου Νταλάρα (παράξενο που δεν συμμετέχει και αυτός στο μπλογκ) Αντώνης Ρέμος...

The Artist formerly known as Karaiskos, currently known as "Ξυπνάς μέσα μου το Βούι": Τώρα τι να πω για σένανε ρε μαγκίτη. Τα λόγια είναι περιττά. Καταρχάς είσαι μάστορας του argumentum ad hominem (στο λέω έτσι γιατί υποψιάζομαι ότι είσαι τριτοδεσμίτης) και συνεχής επιβεβαίωση του Νόμου του Godwin, πασπαλισμένα με ύβρεις και άναρθρες κραυγές. Στην αρχή, που λες, ήσουν τσαχπίνης και με άρεσες πολύ. Μετά πήρες το ρόλο σου πολύ στα σοβαρά και σε έπιασε ο επαναστατικός οίστρος άντρα θέλω τώρα τόνε θέλω. Αμάν πια με την επανάσταση εσύ και ο Αλέκος, δηλαδή Ημαρτον ρε ή μάλλον Χου ρε!

Kyuss: Νoμίζω ότι επειδή αυτό μάλλον είναι ολλανδικό, όπως πχ ο αγαπημένος επιθετικός της Liverpool, Dirk Kyut, μεταφράζεται στα ελληνικά ως κούης, όπως λέμε Ντίνος Κούης. Δηλαδή, Ντίνο, Ντίνο είσαι εδώ?

Πάμε τώρα στους τακτικούς σχολιαστές μας:

Βάρσος: Εσύ κύριε λοχαγέ-ζαχαροπλάστη-Πρέκα, κατά τη γνώμη μου, υποπίπτεις στο blogging αμάρτημα του Fisking, με μια ιδέα αλαζονείας στον τρόπο έκφρασης. Μου δίνεις εντύπωση ανθρώπου με ακλόνητες βεβαιότητες, και όπως έχω πει και αλλού, απλές (ξε)παστρικές λύσεις για πολύπλοκα προβλήματα που "ταλανίζουν" την ανθρωπότητα για πολλούς αιώνες. Επίσης, δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω, όλα τα σφάζεις και όλα τα μαχαιρώνεις, χρησιμοποιώντας μια τρόπον τινά Προκρούστεια κλίνη για να τα φέρεις όλα στα μέτρα της ιδεολογίας σου, που από ότι φαίνεται, και σε αυτό μοιάζεις με τον Καραίσκο, αποτελεί για σένα δογματική αλήθεια, και μάλλον εξ' αποκαλύψεως, αφού δεν έχει δοκιμαστεί επί της ουσίας επί μακρόν πουθενά, εξόν από ένα μικρό διάστημα στη γερμανία, που από ότι φαίνεται το έχεις εξιδανικεύσει (βλ. video clip του προφίλ σου).

Ένα άλλο γεγονός το οποίο επίσης με χαλάει, είναι το ad nauseam name dropping διαφόρων φιλοσόφων και φιλοσοφιών, σχετικών ή ασχέτων, ίδιον του κλασσικού έλληνα ξερόλα, στο οποίο και οι δυο σας επιδίδεστε (εσύ και ο Ντίνος Βούης δηλαδή), αραδιάζοντας ονόματα και θεωρίες, στα οποία μπορεί να έχετε εμβαθύνει ή μπορεί και όχι, (δεν μπορώ να το ξέρω), και που πολλές φορές χρησιμοποιούνται για κατασκευή και επικόλληση ετικετών-χαρακτηρισμών για “flaming” του αντιπάλου, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούντο από τους κομμουνιστές circa εποχής δικών Μόσχας. Δηλαδή είσαι βυζαντινιστής, όχι είσαι σταχανοβιτιστής όχι είσαι...κοκ κοκ. Εγώ και για τους δυο σας έχω να πω ότι είσαστε Αλεφαντιστές-Ζουγανελιστές, αλλά μου αρέσει που εκφράζεστε με παπαρρησία.

Τέλος, θεωρώ Λοχαγέ Ριζόγαλέ μου, ότι είσαι η ζωντανή απόδειξη του νόμου του Godwin από την ανάποδη.

Vapsomallias: O εν λόγω κύριος είναι για μένα ένας πολύτιμος συνομιλητής, αν μη τι άλλο, λόγω του ότι είναι από τους ελάχιστους (και όχι μόνο ιντερνετικά) με τους οποίους μπορώ να συζητήσω ή να πάρω μια γνώμη, όπως και έχω κάνει άλλωστε, για θέματα και πρόσωπα -περιθωριακά ίσως για τους περισσότερους- που όμως εμένα με απασχολούν αρκετά, και άπτονται της βρετανικής pop culture. Από εκεί και πέρα, από όσα έχω καταλάβει, πρόκειται για έναν φιλελεύθερο, σε πολλά σημεία με παλαιοσυντηρητικές απόψεις, (κάτι σαν έναν μικρό PJ O’ Rourke δηλαδή). Με δυο λόγια σωστός ο παίκτης.

Hans Ulrich Rudel: Είναι ένα πρόσωπο το οποίο βαθύτατα εκτιμώ, ένας ήρωας πολέμου, καθ' όλα αξιοσέβαστος, τον οποίο θα ήθελα να παρακαλέσω να αυξήσει τη συχνότητα των παρεμβάσεών του.

ΚΛΑΣΟΜΠΑΝΙΑΣ: Εδώ πρέπει να πω, ότι χαίρομαι που εμφανίστηκε και άλλος αριστερός στο ιστολόγιο για να μην αισθάνεται μοναξιά ο φίλος μας.

Barry White: Ποιός είμαι εγώ που θα μιλήσω για τον μέγιστο Barry? Σε ευχαριστούμε Barry για τη συμμετοχή σου στο χαζομπλόγκ μας, πρώτον γιατί με την παρουσία σου δίνεις ελπίδα σε όλους μας, καθώς αποδεικνύεις ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή, και δεύτερον γιατί η εμφάνισή σου στο blog απετέλεσε αφορμή για τη διατύπωση του Πρώτου Νόμου του Marwood, που παραθέτω ευθύς αμέσως, εις την αγγλική βεβαίως για να αποκτήσει και παγκόσμια διάσταση:

Λέγω λοιπόν:

The 1st Law of Marwood on Internet Discussions:

«As a blog discussion grows longer, the probability of the appearance of someone claiming to be Barry White, or even Barry White himself, seeking to woo or making indecent proposals to the seemingly more "serious" or as some might put it, "self important" commentators, approaches one.»

Όπως κάθε νόμος όταν πρωτοδιατυπώνεται, επιδέχεται διορθώσεων, συμπληρώσεων και Corollaries. Περιμένω τα δικά σας.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Godwin's Law: As a Usenet discussion grows longer, the probability of a comparison involving Nazis or Hitler approaches one

Fisking: A point-by-point refutation of a blog entry or (especially) news story. A really stylish fisking is witty, logical, sarcastic and ruthlessly factual; flaming or handwaving is considered poor form.

Black Sheep

Σε σημερινό δημοσίευμα έγκυρης βορειοευρωπαϊκής εφημερίδας εξιστορείται συνομιλία του δημοσιογράφου με αξιωματούχο της ΕΕ, που υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λέγοντας περιφρονητικά ότι «η Ελλάδα δεν είναι στην ουσία μια πολιτιστικά ευρωπαϊκή χώρα, αποτελεί τμήμα της Μέσης Ανατολής… απλά ακούστε τη μουσική τους»!

(http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_28/01/2009_265117)

Είναι μία σειρά δημοσιευμάτων στον ευρωπαϊκό τύπο αλλά και δηλώσεων αξιωματούχων της Ε.Ε. που δείχνουν ότι πλέον έχει χαθεί η ψυχραιμία των Ευρωπαίων με την Ελληνική Μπανανία. Η κατάσταση είναι χειρότερη από την δεκαετία του ’80, όπου και τότε η άθλια μεσανατολική Μπανανία (μαύρο πρόβατο) ήταν συνώνυμη με τις απάτες και την κοροϊδία των ευρωπαίων φορολογουμένων με τα κοινοτικά ταμεία στήριξης.

Χωρίς διάθεση μηδενισμού, τα κονδύλια αυτά δεν διοχετεύθηκαν σε αναπτυξιακές επενδύσεις (που θα μπορούσαν να απογείωναν την χώρα) αλλά ροκανίσθηκαν εν πολλοίς σε ιδιοτελείς σκοπούς. Ενώ λοιπόν την δεκαετία του ’80 ο Καραγκιόζης-ζήτουλας (άλλως Καφριστάν, Ελλάντα, κλπ.) έπαιζε σχεδόν εν ου παικτοίς με τα ευρωπαϊκά κονδύλια, τώρα έχουν προκύψει τα νέα κράτη-μέλη και συνεπώς το αναλογούν κομμάτι από την πίτα έχει σχεδόν αφανιστεί.

Κι όμως, 30 χρόνια μετά, ο Καραγκιόζης-ζήτουλας συνεχίζει να απαιτεί ανερυθρίαστα την στήριξη του σκληρά εργαζόμενου Γερμανού, Σουηδού, Ολλανδού κ.ο.κ. φορολογουμένου για να τροφοδοτήσει την αρρωστημένη νοοτροπία του λαού και την κρατική σαπίλα και να ταΐσει εγχώριους κηφήνες, λαμόγια και έτερα πτερόεντα που εν αφθονία παρεπιδημούν στους κόλπους του.

Όμως, η εποχή της τεχνητής ευδαιμονίας των απερχόμενων γενεών τελείωσε και τα βάρη καλούνται να πληρώσουν ανισομερώς οι νεότερες γενιές (για τις οποίες χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι ΚουκουεδοΑλαβάνοι) καθώς και οι επαγγελματικές τάξεις που δεν μπορούν να εκβιάζουν.

Επιπρόσθετα, ενώ η γελιοποίηση και ο διασυρμός που υφίσταται το κράτος-ζήτουλας (πρωτοφανές για μή τριτοκοσμική χώρα) δεν συγκινεί κανέναν, ωστόσο είχε και έχει καταστρεπτικές συνέπειες. Το όνομα και η φήμη (που σε πολλές περιπτώσεις αποτιμάται περισσότερο από υλικά ή άυλα περιουσιακά στοιχεία) έχει αφεθεί, τις τελευταίες δεκαετίες, στην λαϊκιστική ισοπέδωση της εγχώριας αριστεράς με μοιραίο άνθρωπο, τον έλληνα Χομεϊνί του Οκτώβρη του ‘81.

Banana Republicans

Οι αγρότες λοιπόν απαιτούν τα «δίκαια» αιτήματά τους. Όσο δεν γίνεται αυτό, ανυποχώρητη η συμπαθής αυτή τάξη της ελληνικής κοινωνίας, κλείνει με το προσφιλές νεοελληνικό «έτσι γουστάρω», όλους τους δρόμους, κόβοντας την Ελλάδα στα δεκαδύο. Σαν αποτέλεσμα, τα collateral damages αυξάνονται γεωμετρικά. Προϊόντα σαπίζουν, εργαζόμενοι που απασχολούνται στον παγωμένο τομέα των μεταφορών (για τις υποδομές των οποίων πληρώνουμε δισεκατομμύρια) θα απολυθούν, τελωνεία παραμένουν κλειστά με σημαντικές απώλειες για το σύνολο του εμπορίου, ο τουρισμός πλήττεται, ταξιδιώτες αναβάλλουν τις υποχρεώσεις τους και πάει λέγοντας.

Το μοτίβο είναι γνωστό. Κάθε (συμπαθής και καλομαθημένη) τάξη στην Ελλάδα έτσι αντιλαμβάνεται τη προάσπιση των συμφερόντων της. Αβασάνιστα και με το μικρότερο δυνατό κόστος για την ίδια απαιτεί την ικανοποίηση των αιτημάτων της φορτώνοντας βέβαια την λυπητερή στους υπολοίπους. Όταν βέβαια δεν είναι δυνατή η ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων ουρλιάζει για έλλειψη «διαλόγου» από την εκάστοτε κυβέρνηση και απειλεί για τα χειρότερα.

Στην περίπτωση δε που παίρνει αυτό που θέλει, αυτό γίνεται συνήθως με μεγάλο κόστος για την υπόλοιπη κοινωνία και για την εκάστοτε κυβέρνηση που δειλή μπροστά στο πολιτικό κόστος υποχωρεί ατάκτως στις παράλογες, ενίοτε, απαιτήσεις των συντεχνιών.

Είναι αυτή η ηθική , ή καλύτερα η έλλειψη της, που μας χαρακτηρίζει. Η κατακερματισμένη κοινωνία που αντανακλά την εγωπαθή, βαλκανίζουσα ιδιοσυγκρασία του νεοέλληνος και που θεωρεί δίκαιο μόνο το ατομικό ή συντεχνιακό συμφέρον, αλλά όχι το συλλογικό.

Και μια αέναη πολιτική λαϊκίστικη συνθηματολογία και ανευθυνότητα που για άγρα ψήφων ανεβαίνει στα τρακτέρ και σπέρνει ανέμους ως αντιπολίτευση, για να θερίζει θύελλες σαν κυβέρνηση.

Και η εικόνα της Ελλάδας για έναν τρίτο παρατηρητή ; Μιας κακόγουστης μπανανίας όπως συνήθως.

Σεμνά και Ταπεινά αλά Αμερικάνα

Επειδή άκουσα -σε replay- και τον Πάσχο Μανδραβέλη  (τον οποίον τιμώ βέβαια), να αναφέρεται στις εξαγγελίες του Obama, έχω να σχολιάσω τα εξής: 

Γελάει ο κόσμος...

Πριν αλέκτωρ φωνήσαι έσπευσε να επιβεβαιώσει όλους αυτούς που έλεγαν ότι ο τύπος είναι σαχλαμάρας, χειρότερος μάλιστα από τον σακαφλιά Al Bore. Πρώτη του απόφαση λέει είναι να κλείσει το Guantanamo. Εδώ μια μικρή διακοπή για ειδήσεις για κωφαλάλους με τον Βαγγέλη Πουλάκη: you kouf me baby! 

Αυτό σε μάρανε ρε κακομοίρη, τα ανθρώπινα δικαιώματα των τρομοκρατών? μου έρχεται στο μυαλό αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός μας: βρακί δεν έχει ο κ&λος μας, λουλούδια θέλει ο π@%τσος μας...

Αμ το άλλο, διέταξε λέει τους επιτελείς του να είναι σεμνοί και ταπεινοί, και να μην δωροδοκούνται από λομπίστες. Σας θυμίζει κάτι αυτό?

Τι με λες τωρα βρε Obama, αφού το είπες εσύ τώρα είμαι βέβαιος ότι όλοι θα είναι καλά παιδιά... Προφανώς το γεγονός ότι υπήρχε ολόκληρο Sarbanes-Oxley Act  ,  ο πιο αυστηρός, δρακόντειος θα έλεγα, νόμος (αναγκαστικός δηλαδή) εταιρικής διακυβέρνησης και ηθικής των συναλλαγών, και παρ' όλα αυτά έγινε κουρελόχαρτο από τους διάφορους Madoff και Lehman, που ήσαν όλοι τους συνομιλητές και κολλητάρια του "συστήματος" Washington, στο οποίο ανήκει το 99% του επιτελείου δεν λέει κάτι στον "ιδεολόγο" νέο πρόεδρο. 

Ότι λοιπόν δεν κατάφερε η άρτια αυτή νομοθετική ρύθμιση, και το πιο ανεπτυγμένο σύστημα ελέγχων του κόσμου, θα το καταφέρει με τα λόγια του ο Obama. Μια και είναι έτσι, εγώ θα του πρότεινα ως πιο αποτελεσματική λύση, αυτή του υπνωτισμού ... 

Συντρίμ Τημ

Δυό λόγια για Obama και τη νέα αμερικανική προεδρική θητεία.

Εμείς από το blog αυτό (παρ' όλο που δεν υπήρχε τότε) υποστηρίζαμε τον McCain*, έναν τίμιο και αξιοπρεπή άνθρωπο, POW και ήρωα πολέμου, που παρ' όλο που είχε υψηλή αξία για τον εχθρό (βλ. σχόλιο κ. Κατσαπιάλη για υιό Στάλιν κλπ) όντας γιος εν ενεργεία Ναυάρχου, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κατα παράβαση της σειράς προτεραιότητας ανταλλαγή αιχμαλώτων. 'Ετσι προτίμησε να περάσει 5 χρόνια στις άθλιες φυλακές των VC,  αδιαμαρτύρητα, σαν ένας αληθινός Αμερικάνος Ήρωας. Ένας επιπλέον λόγος για την προτίμησή μας, ήταν το γεγονός ότι μολονότι πιστός ρεπουμπλικάνος, τήρησε απόσταση ασφαλείας τα τελευταία χρόνια από την καταστροφική πολιτική της (αιχμάλωτης των νεοσυντηρητικών πρώην τροτσκιστών) κυβέρνησης του W, σε σημείο που να θεωρείται από το κομματικό κατεστημένο σχεδόν αντάρτης. Τέλος, μέτρησε συναισθηματικά και το γεγονός ότι καταλαμβάνει την έδρα της γερουσίας για την πολιτεία της Αριζόνα (και όχι κάποια φλούφλικη πολιτεία), την οποία τίμησε ο μεγάλος Barry Goldwater.

Η κάτω βόλτα όμως για τον φίλο μας τον McCain άρχισε όταν καθ' υπόδειξη επικοινωνιολόγων και διαφόρων άλλων μάγων, επέλεξε την Sarah Palin για αντιπρόεδρο, μια τραγική επιλογή που έγινε εντελώς στο πόδι και μόνο για -βραχυπρόθεσμα- επικοινωνιακά οφέλη. Δεν θα αναλύσω εδώ την περίπτωση Palin, γιατί το θέμα μας είναι άλλο, πάντως φάνηκε ότι η επιλογή αυτή του στοίχισε πολύ, εγώ δε πιστεύω ότι με έναν καλύτερο υποψήφιο αντιπροέδρο θα είχε αρκετά καλύτερη τύχη.

Αλλά bygones are bygones που θα έλεγε και ο Κίμων, φτάσαμε έτσι σήμερα να "γιορτάζουμε" την στέψη του πρώτου μαύρου (άντε ελαφρώς καφετή) προέδρου: Παρακολουθώντας τα debates είδα έναν άνθρωπο αναμφισβήτητα έξυπνο (αν και δεν τον φτάνει τον Clinton, τον πλησιάζει) με απίστευτη αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία under pressure, που φάνηκε ότι πίστευε αυτά που έλεγε και είχε όρεξη για δουλειά. Τα ίδια πράγματα περίπου είδε και ο υιός του William F, Christopher Buckley και προέβη στο αδιανόητο! (αλλά γι' αυτό το θέμα μια άλλη φορά). OK καλά όλα αυτά, αλλά πάμε στην ταμπακιέρα:

H άποψή μου είναι ότι η "ιδιαιτερότητά" του θα τον καταστήσει μοιραία αιχμάλωτο των διαφόρων συμφερόντων (βλ. και JFK). Μη με παρεξηγείτε, φυσικά και δεν είμαι οπαδος ντετερμινιστικών δογμάτων και συνωμοσιολογικών θεωρήσεων του κόσμου, φυσικά και υπάρχουν πολλά, και πολλές φορές αντικρουόμενα συμφέροντα ακόμα και μέσα στην ίδια κυβέρνηση, τα οποία επιδίδονται σε ένα αέναο power game για να περάσουν τη γραμμή τους. Δεν υπάρχει κάποιο σκοτεινό διευθυντήριο, ωστόσο είναι σαφές ότι επί προεδρίας W, ίσως και λόγω της συγκυρίας (9-11?, ποιός ξέρει, θα μας πει ο ιστορικός του μέλλοντος) το πάνω χέρι το είχαν οι νεοσυντηρητικοί, διάβαζε (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους), AIPAC. Κατά την εκτίμησή μου, αυτός ήταν και ο λόγος που ακολουθήθηκε η εξωτερική πολιτική που ακολουθήθηκε, και η οποία κατηγορήθηκε όχι μόνο από τον Obama αλλά και (πιο διακριτικά βεβαίως) από τον McCain ιδίως προς το τέλος. Άρα το ερώτημα είναι, θα αλλάξει αυτή η πολιτική, και αν ναι, πως?

Τα πρώτα σημάδια είναι το λιγότερο απογοητευτικά. Ο εν λόγω, όχι μόνο έπαιζε κρυφτό κατά την πρόσφατη κρίση και τον εντόπιζαν σε διάφορα golf courses με χαβανέζικα πουκάμισα μεσ' στην τρελή χαρά, αλλά διόρισε ένα επιτελείο εξωτερικής πολιτικής μούρλια τι να σου λέω τώρα, με πρώτη και καλύτερη τη φρικαλέα Hillary, προφανώς για να ρεφάρει η ίδια, από τη χασούρα της προεκλογικής της καμπάνιας (η θέση αυτή έχει πολλά perks που θα έλεγε και ο πατήρ Εφραίμ). Για να μη μιλήσουμε για τον Chief of Staff του (σα να λέμε το Ρουσσόπουλό του ) ο οποίος επέλεξε να υπηρετήσει στον Ισραηλινό στρατό(!), πέρα από το γεγονός ότι είναι γιος πρωτοπαλίκαρου του Irgun (δηλ. στην καλύτερη περίπτωση, ένας Γρίβας εις τη νιοστή). Είναι αυτό που λένε, και το Likud να έκανε την κυβέρνηση, θα έβαζε και κανέναν άσχετο, έτσι για ξεκάρφωμα δηλαδή. Ένα πρώτο δείγμα άλλωστε έδωσε με τις κωλοτούμπες που κάνει για το θέμα του Ιράκ (ναι θα φύγουμε, αλλά όχι αμέσως, να το σκεφτούμε λιγάκι, λες να μείνουμε τελικά κλπ) και για τις άλλες μαγκιές που πουλούσε εκ του ασφαλούς, κατά την προεκλογική του καμπάνια. Αλλά κατά τα άλλα, το Guantanamo θα το κλείσει, πάνω απ' όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η σωτηρία της αρκούδας της πίνδου, πολύ ΓΑΠ μου θυμίζουν όλα αυτά. Και δεν έπιασα ακόμα την οικονομική του πολιτική...

Τέλος πάντων, στη δική μου συνείδηση η προεδρία αυτή είναι ήδη καταδικασμένη, και όχι μόνο αυτό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να φτάσουμε στο τέλος της θητείας του, θα του έχει μείνει μόνο η Oprah... Ελπίζω βέβαια να κάνω εγώ λάθος, επειδή όμως ξέρω ότι κάθε έλληνας που σέβεται το εαυτό του, έχει άποψη για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, αναμένω τα σχόλιά σας.

* Για να είμαστε ακριβείς, τον Ron Paul υποστηρίζαμε, αλλά μας τελείωσε νωρίς, οπότε το μη χείρον...

Dream Team

Νομίζω, ότι μπορώ πλέον να αποκαλύψω ότι στις επόμενες εκλογές ψηφίζω δαγκωτό ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι ήμουνα λίγο ατακτούλης και ξέφευγα, όμως η πιθανότητα σύνθεσης μιας κυβέρνησης όπως ακολουθεί παρακάτω, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την τύχη της ψήφου μου. Σταχυολογώ, για να καμφθούν και οι πλέον δύσπιστοι:

Πρωθυπουργός Αλέκος (Statesman. Case Study στην Σχολή Κέννεντυ του Χάρβαρδ)

Υπουργός Εξωτερικών Αλέξης. Πολυδιάστατη προσωπικότητα με ισχυρές διασυνδέσεις στα μεγάλα διεθνή κέντρα αποφάσεων (Νικαράγουα, Βενεζουέλα, Γένοβα, προάστια του Παρισιού, κ.α. )

Πρόεδρος της Βουλής, Δημήτρης Στρατούλης. Σαν πρώτο βήμα ο Πρόεδρος θα χορηγήσει ελεύθερας στα θεωρεία για τους κουκουλοφόρους και τους απεργούς-συνδικαλιστές της Πλατείας Συντάγματος. Στην αίθουσα θα επιτραπεί το ποπκορν και τα κοκταίηλ, ενώ καταργείται κλωτσηδόν η αστυνομική διεύθυνση της Βουλής .

Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Λαφαζάνης Π. Ισχυρό του σημείο: αγωνιστής της δημοκρατίας,( κατά δήλωσή του μάλιστα «υπέστη διώξεις για τη δράση του»), με άριστες σπουδές (Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης της Νομικής το 1973). Βαψομαλλιάς από τις φαβορίτες και πάνω.

Υπουργός Παιδείας Γρηγόρης Ψαριανός, «la crème de la crème» του πολιτικού μας πολιτισμού. Η σοβαρότητα του οποίου επιβάλλει την άμεση (διακομματική συναινέσει) τοποθέτηση του στο πηδάλιο του κρίσιμου τομέα της παιδείας.

Υπουργός Δημόσιας Τάξης: Περικλής Κοροβέσης, ο οποίος στο συγκλονιστικό βιογραφικό του μας αποκαλύπτει ότι γεννήθηκε από τους γονείς του,

Υφυπουργός, υιός Βούτσης

Υπουργός Υγείας Γρηγόρης Βαλλιανάτος, για την καταπολέμηση της μάστιγας του αιώνα,

Υπουργός ΜαΘρά, Τ.Κουράκης , ο γίγας των βαψομαλλιάδων, συγγραφεύς του παγκόσμιου έπους "Το σκούντημα του αγκώνα",

Υπουργός Πολιτισμού Μάκης Κοψίδης, πινελιά αισθητικής τελειότητας με λιγδωμένο convertible μαλλί και χωρίστρα στο πλάι από δεξιά προς τ’ αριστερά,

Υπουργός Άμυνας, ο κομμάντο Ευαγγελία Βλάμη,

Υπουργός Γιάννης Μπανιάς (το πληκτρολόγιο αρνείται να συνεχίσει την περιγραφή για αυτόν τον κολοσσό της πολιτικής)

Υπουργός Δικαιοσύνης, Κώστας Καζάκος (θα αποσπασθεί με βίαιη προσαγωγή από το ΚΚΕ). Αρχιδικαστής του Λαϊκού Δικαστηρίου των φεστιβάλ της ΚΝΕ στο Σκοπευτήρι. Προήδρευσε στην μητέρα των Δικών ενάντια στους Αμερικανούς, με τα γνωστά ολέθρια, για τους τελευταίους, αποτελέσματα.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΟΧΙ ΒΟΗΘΕΙΑ 2

Ένα τελευταίο σχόλιο για Huntington κλπ, για να το κλείνουμε το θέμα γιατί έχουμε και δουλειές.

Όπως γνωρίζει και ο οποιοσδήποτε χαζός που έχει παρακολουθήσει κάποια ταινία του Coppola ή του Scorsese, χωρίς να χρειάζεται να έχει εντρυφήσει στους κώδικες του οργανωμένου εγκλήματος όπως κάποιοι εξ΄ημών στο φαιδρό αυτό ιστολόγιο, εάν δεν είσαι εξ' αίματος ιταλός, δεν μπορείς να γίνεις full member κάποιου σχετικου outfit. Το πολύ πολύ να γίνεις associate, εάν κριθεί ότι η συνεργασία μαζί σου είναι επωφελής για την οικογένεια. Επί παραδείγματι, δείτε ότι στο Goodfellas, ο Jimmy (R. Deniro) που ήταν ιρλανδός, δεν μπορούσε να μετέχει επί ίσοις όροις στη λειτουργία και στις αποφάσεις της φαμίλιας, και γι' αυτό χρησιμοποιούσε τον ιταλό Joe Pesci, προκειμένου να διεισδύσει στα ενδότερα με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ίδιο ρόλο είχε και ο εβραίος Hyman Roth (παρεμπιπτόντως, χαρακτήρας που ο μεγάλος Mario Puzo είχε βασίσει στον Meyer Lansky, οργανωτή της Διασκέψεως της Αβάνας) στο Godfather IΙ που ήταν στενός συνεργάτης του Νονού, άλλα όχι μέλος της οικογένειας.

Με δυο λόγια, ακόμα και για έναν ηλίθιο είναι προφανές ότι οι Σαουδικές Αραβίες αυτού του κόσμου είναι associates των ΕΠΑ και όχι partners. Όταν τελειώσει πχ το πετρέλαιο, έχετε την εντύπωση ότι θα ασχοληθούν περαιτέρω? Μάλλον όχι λεω εγώ. Η Τουρκία, λόγω της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ αποτελεί μια κάποια εξαίρεση, ο ίδιος ο H. τη χαρακτηρίζει "Torn country" δηλ. διχασμένη ανάμεσα στο κεμαλικό κατεστημένο που θέλει να την παρουσιάσει ως ευρωπαική χώρα, και την πλειοψηφία του λαού που κάθε άλλο παρά ευρωπαίοι αισθάνονται.

ΥΓ. Θα ήθελα και την συνδρομή του κ. Βάρσου ως πιο ειδικού στα θέματα RICO.

Our man in Ηavana?

Φαντάζομαι ότι τα συναισθήματα που θα δημιουργήθηκαν στους ιθαγενείς, όταν αντίκρυζαν τον χλωμό νεαρό, ψηλό  και γενειοφόρο galiciano δικηγόρο, μια επιβλητική και υποβλητική μορφή, να εισέρχεται θριαμβευτής μαζί με την φαιοπράσινη κουστωδία του, στο Hotel Naciοnal (τόπος διεξαγωγής, ας μην ξεχνάμε, και της Διασκέψεως της Αβάνας κάποια χρόνια νωρίτερα), ήσαν παρόμοια με αυτά των ακοντιοφόρων και χαλκαδοφόρων προγόνων τους, όταν κάποιους αιώνες πριν, παρακολουθούσαν την αποβίβαση του εξ' ίσου χλωμού γενειοφόρου καστιγιάνου Hernán Cortés και της μαυροφορεμένης συνοδείας του, στις ακτές του κοσμοπολίτικου και κοσμικού (κοσμικότερου όλων θα έλεγα) νησιού τους. (Μια ιδέα μπορείτε να πάρετε από την τελευταία σκηνή του Apocalypto του Mel Gibson).

'Εκπληξη και δέος.

Ο άνθρωπος αυτός στα επόμενα πενήντα χρόνια ταλαιπώρησε και απογοήτευσε τον (φίρδην μίγδην) λαό του, ωστόσο σαφώς λιγότερο από τους διάφορους (μουλάτους) Μπατίστες που προηγήθηκαν ή θα ακολουθούσαν, αν δεν είχε παρέμβει. Νομίζω ότι για το λόγο αυτό (και παρ' όλη την τυχοδιωκτική εξωτερική πολιτική, που ήταν και το μεγάλο του λάθος), θα πρέπει να βάλουμε στον líder máximo θετικό πρόσημο (ίσως ο μόνος κομμουνιστής ηγέτης μαζί με τον Γιαρουζέλσκι που το αξίζει).