Φαντάζομαι ότι τα συναισθήματα που θα δημιουργήθηκαν στους ιθαγενείς, όταν αντίκρυζαν τον χλωμό νεαρό, ψηλό και γενειοφόρο galiciano δικηγόρο, μια επιβλητική και υποβλητική μορφή, να εισέρχεται θριαμβευτής μαζί με την φαιοπράσινη κουστωδία του, στο Hotel Naciοnal (τόπος διεξαγωγής, ας μην ξεχνάμε, και της Διασκέψεως της Αβάνας κάποια χρόνια νωρίτερα), ήσαν παρόμοια με αυτά των ακοντιοφόρων και χαλκαδοφόρων προγόνων τους, όταν κάποιους αιώνες πριν, παρακολουθούσαν την αποβίβαση του εξ' ίσου χλωμού γενειοφόρου καστιγιάνου Hernán Cortés και της μαυροφορεμένης συνοδείας του, στις ακτές του κοσμοπολίτικου και κοσμικού (κοσμικότερου όλων θα έλεγα) νησιού τους. (Μια ιδέα μπορείτε να πάρετε από την τελευταία σκηνή του Apocalypto του Mel Gibson).
'Εκπληξη και δέος.
Ο άνθρωπος αυτός στα επόμενα πενήντα χρόνια ταλαιπώρησε και απογοήτευσε τον (φίρδην μίγδην) λαό του, ωστόσο σαφώς λιγότερο από τους διάφορους (μουλάτους) Μπατίστες που προηγήθηκαν ή θα ακολουθούσαν, αν δεν είχε παρέμβει. Νομίζω ότι για το λόγο αυτό (και παρ' όλη την τυχοδιωκτική εξωτερική πολιτική, που ήταν και το μεγάλο του λάθος), θα πρέπει να βάλουμε στον líder máximo θετικό πρόσημο (ίσως ο μόνος κομμουνιστής ηγέτης μαζί με τον Γιαρουζέλσκι που το αξίζει).
Αναρτήσεις
.png){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου