Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Συντρίμ Τημ




Δυό λόγια για Obama και τη νέα αμερικανική προεδρική θητεία.
Εμείς από το blog αυτό (παρ' όλο που δεν υπήρχε τότε) υποστηρίζαμε τον McCain*, έναν τίμιο και αξιοπρεπή άνθρωπο, POW και ήρωα πολέμου, που παρ' όλο που είχε υψηλή αξία για τον εχθρό (βλ. σχόλιο κ. Κατσαπιάλη για υιό Στάλιν κλπ) όντας γιος εν ενεργεία Ναυάρχου, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κατα παράβαση της σειράς προτεραιότητας ανταλλαγή αιχμαλώτων. 'Ετσι προτίμησε να περάσει 5 χρόνια στις άθλιες φυλακές των VC,  αδιαμαρτύρητα, σαν ένας αληθινός Αμερικάνος Ήρωας. Ένας επιπλέον λόγος για την προτίμησή μας, ήταν το γεγονός ότι μολονότι πιστός ρεπουμπλικάνος, τήρησε απόσταση ασφαλείας τα τελευταία χρόνια από την καταστροφική πολιτική της (αιχμάλωτης των νεοσυντηρητικών πρώην τροτσκιστών) κυβέρνησης του W, σε σημείο που να θεωρείται από το κομματικό κατεστημένο σχεδόν αντάρτης. Τέλος, μέτρησε συναισθηματικά και το γεγονός ότι καταλαμβάνει την έδρα της γερουσίας για την πολιτεία της Αριζόνα (και όχι κάποια φλούφλικη πολιτεία), την οποία τίμησε ο μεγάλος Barry Goldwater.

Η κάτω βόλτα όμως για τον φίλο μας τον McCain άρχισε όταν καθ' υπόδειξη επικοινωνιολόγων και διαφόρων άλλων μάγων, επέλεξε την Sarah Palin για αντιπρόεδρο, μια τραγική επιλογή που έγινε εντελώς στο πόδι και μόνο για -βραχυπρόθεσμα- επικοινωνιακά οφέλη. Δεν θα αναλύσω εδώ την περίπτωση Palin, γιατί το θέμα μας είναι άλλο, πάντως φάνηκε ότι η επιλογή αυτή του στοίχισε πολύ, εγώ δε πιστεύω ότι με έναν καλύτερο υποψήφιο αντιπροέδρο θα είχε αρκετά καλύτερη τύχη.

Αλλά bygones are bygones που θα έλεγε και ο Κίμων, φτάσαμε έτσι σήμερα να "γιορτάζουμε" την στέψη του πρώτου μαύρου (άντε ελαφρώς καφετή) προέδρου: Παρακολουθώντας τα debates είδα έναν άνθρωπο αναμφισβήτητα έξυπνο (αν και δεν τον φτάνει τον Clinton, τον πλησιάζει) με απίστευτη αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία under pressure, που φάνηκε ότι πίστευε αυτά που έλεγε και είχε όρεξη για δουλειά. Τα ίδια πράγματα περίπου είδε και ο υιός του William F, Christopher Buckley και προέβη στο αδιανόητο! (αλλά γι' αυτό το θέμα μια άλλη φορά). OK καλά όλα αυτά, αλλά πάμε στην ταμπακιέρα:

H άποψή μου είναι ότι η "ιδιαιτερότητά" του θα τον καταστήσει μοιραία αιχμάλωτο των διαφόρων συμφερόντων (βλ. και JFK). Μη με παρεξηγείτε, φυσικά και δεν είμαι οπαδος ντετερμινιστικών δογμάτων και συνωμοσιολογικών θεωρήσεων του κόσμου, φυσικά και υπάρχουν πολλά, και πολλές φορές αντικρουόμενα συμφέροντα ακόμα και μέσα στην ίδια κυβέρνηση, τα οποία επιδίδονται σε ένα αέναο power game για να περάσουν τη γραμμή τους. Δεν υπάρχει κάποιο σκοτεινό διευθυντήριο, ωστόσο είναι σαφές ότι επί προεδρίας W, ίσως και λόγω της συγκυρίας (9-11?, ποιός ξέρει, θα μας πει ο ιστορικός του μέλλοντος) το πάνω χέρι το είχαν οι νεοσυντηρητικοί, διάβαζε (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους), AIPAC. Κατά την εκτίμησή μου, αυτός ήταν και ο λόγος που ακολουθήθηκε η εξωτερική πολιτική που ακολουθήθηκε, και η οποία κατηγορήθηκε όχι μόνο από τον Obama αλλά και (πιο διακριτικά βεβαίως) από τον McCain ιδίως προς το τέλος. Άρα το ερώτημα είναι, θα αλλάξει αυτή η πολιτική, και αν ναι, πως?



Τα πρώτα σημάδια είναι το λιγότερο απογοητευτικά. Ο εν λόγω, όχι μόνο έπαιζε κρυφτό κατά την πρόσφατη κρίση και τον εντόπιζαν σε διάφορα golf courses με χαβανέζικα πουκάμισα μεσ' στην τρελή χαρά, αλλά διόρισε ένα επιτελείο εξωτερικής πολιτικής μούρλια τι να σου λέω τώρα, με πρώτη και καλύτερη τη φρικαλέα Hillary, προφανώς για να ρεφάρει η ίδια, από τη χασούρα της προεκλογικής της καμπάνιας (η θέση αυτή έχει πολλά perks που θα έλεγε και ο πατήρ Εφραίμ). Για να μη μιλήσουμε για τον Chief of Staff του (σα να λέμε το Ρουσσόπουλό του ) ο οποίος επέλεξε να υπηρετήσει στον Ισραηλινό στρατό(!), πέρα από το γεγονός ότι είναι γιος πρωτοπαλίκαρου του Irgun (δηλ. στην καλύτερη περίπτωση, ένας Γρίβας εις τη νιοστή). Είναι αυτό που λένε, και το Likud να έκανε την κυβέρνηση, θα έβαζε και κανέναν άσχετο, έτσι για ξεκάρφωμα δηλαδή. Ένα πρώτο δείγμα άλλωστε έδωσε με τις κωλοτούμπες που κάνει για το θέμα του Ιράκ (ναι θα φύγουμε, αλλά όχι αμέσως, να το σκεφτούμε λιγάκι, λες να μείνουμε τελικά κλπ) και για τις άλλες μαγκιές που πουλούσε εκ του ασφαλούς, κατά την προεκλογική του καμπάνια. Αλλά κατά τα άλλα, το Guantanamo θα το κλείσει, πάνω απ' όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η σωτηρία της αρκούδας της πίνδου, πολύ ΓΑΠ μου θυμίζουν όλα αυτά. Και δεν έπιασα ακόμα την οικονομική του πολιτική...

Τέλος πάντων, στη δική μου συνείδηση η προεδρία αυτή είναι ήδη καταδικασμένη, και όχι μόνο αυτό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να φτάσουμε στο τέλος της θητείας του, θα του έχει μείνει μόνο η Oprah... Ελπίζω βέβαια να κάνω εγώ λάθος, επειδή όμως ξέρω ότι κάθε έλληνας που σέβεται το εαυτό του, έχει άποψη για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, αναμένω τα σχόλιά σας.

* Για να είμαστε ακριβείς, τον Ron Paul υποστηρίζαμε, αλλά μας τελείωσε νωρίς, οπότε το μη χείρον...

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Hype.

Η αλήθεια είναι ότι τον συνοδεύουν πολλές ελπίδες (θυμίζει "Αλλαγή" '81 με Ανδρέα) με συνέπεια να έχει ανέβει ο πήχυς τόσο ψηλά, που μπορεί εύκολα να απογοητεύσει.

Πάντως, μια αλλη ομοιότητα που βλέπω με την δική μας "Αλλαγή", είναι ότι μύρισαν ψητό και δημοσιότητα καλλιτέχνες-λαμόγια (πχ. οι U2 τρώγαν τυροπιτάκια με τον W αν θυμάμαι καλά, και λοιποί που είδαμε).
Μου θυμίζει την "σοσιαλίστρια" Βουγιουκλάκη που ανέβαινε στο μπαλκόνι με τον Ανδρέα εκλογές 85.

Ανώνυμος είπε...

Επρεπε να στησουν κανα ξενοδοχειο της προκοπης οι Βιετκογκ για να φιλοξενησουν την αξιαγαπητη αερομεταφερωμενη αλητεια που τους κουβαληθηκε

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικώς, συμφωνώ απολύτως με την ανάλυση - θα πρσυπέγραφα άνετα. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι σ' αυτή τη γελοία χώρα στην οποία ζούμε (την οιονεί κομμουνιστική, ασχέτως κομματικών προτιμήσεων) σε κανένα Μέσο δεν εμφανιζόταν φωνή θετική για τον McCain (μια εξαιρετική προσωπικότητα...). Παρουσιαζόταν ως αυτονόητο ότι όλοι υποστηρίζουμε Obama... Βέβαια, το να προσθέσω ότι αυτό το πάθος μας μας για τις αμερικανικές εκλογές και ο πληθωρισμός απόψεων θύμιζε, ως προς τη γελοιότητα του πράγματος, το "δεξιότερα Κουροπάτκιν", νομίζω ότι περιττεύει...

Ανώνυμος είπε...

επειδη δε οι U2 εχουν ξεκουτιανει αλτσχαιμερικα εμενα η περιπτωση τους μου θυμιζει πιο πολυ τη μακαριτησσα τη Βικυ Μοσχολιου σε εκεινο το αξεχαστο γκροτεσκικο βραδυ που πανηγυριζε στη Ρηγιλλης και μετα την μαζεψαν

Ανώνυμος είπε...

Γιατί ρε φίλε, τί έχει δηλαδή η Βίκυ Μοσχολιού; Εσύ ακούς μόνο όπερα;